Με πρόταση της Κεραμέως έρχεται στο προσκήνιο ξανά η συζήτηση για το ν+1/2ν, την πανεπιστημιακή αστυνομία και την ελάχιστη βάση εισαγωγής. Όλα αυτά εν μέσω υγειονομικής κρίσης και φυσικά εκμεταλλευόμενη την απουσία μας από τον χώρο των πανεπιστημίων. Προβλέπεται επίσης η αυστηροποίηση των πειθαρχικών και ποινικών κυρώσεων. Σε ένα γενικότερο κλίμα αστυνομοκρατίας και φόβου, μέσα και έξω από τις σχολές μας, έρχεται ένα ολοκληρωμένο σχέδιο αστυνόμευσης του χώρου των σχολών μας με την επιβολή ελεγχόμενης εισόδου στα πανεπιστήμια και κλειστά κυκλώματα παρακολούθησης.

Το ειδικό σώμα φύλαξης που θέλουν να συσταθεί «για την καλύτερη ασφάλεια μας» αποτελεί μέρος της κανονικότητας που το Κράτος επιδιώκει να επιβάλει, μιας κανονικότητας που χαρακτηρίζεται από την πειθάρχηση μας στις επιταγές του και τη φίμωση όσων αντιστέκονται. Το σώμα αυτό θα υπάγεται στην ελληνική αστυνομία και θα κυκλοφορεί στις σχολές μας, δρώντας αυτεπάγγελτα και καταστέλλοντας τους αγώνες του φοιτητικού κινήματος και τις προσπάθειες των καταπιεσμένων για συλλογικές δράσεις και διεκδικήσεις. Αυτό φυσικά δε θα μπορούσε να γίνει χωρίς την κατάργηση του ασύλου και την επιβολή του δόγματος «Νόμος και Τάξη», μέσω της συνεχούς καταστολής και των εκδικητικών επιθέσεων που βλέπουμε να γίνονται όλο αυτό το διάστημα. Εξάλλου, οι εικόνες των μπάτσων μέσα στο προαύλιο του ΕΜΠ, λίγες μέρες πριν την επέτειο του Πολυτεχνείου, έδωσαν ένα ξεκάθαρο μήνυμα αυταρχισμού και κρατικής αυθαιρεσίας.

Παράλληλα, οι σπουδές μας θα γίνουν ακόμα πιο δύσκολες με την επιβολή του χρονικού περιορισμού ν+1/2ν, οξύνοντας και άλλο τους ταξικούς φραγμούς, διευρύνοντας έτσι τον αποκλεισμό όσων εργάζονται και προωθώντας την περαιτέρω εντατικοποίηση της φοίτησης και του τρόπου ζωής μας γενικότερα. Η ελάχιστη βάση εισαγωγής προωθεί το καθεστώς της «αριστείας» στην εκπαίδευση, καθώς και τον ανταγωνισμό μεταξύ των μαθητών/τριών. Όλα αυτά έχουν ως αποτέλεσμα οι εισαγόμενοι/ες στα δημόσια πανεπιστήμια να μειωθούν κατά πολύ και ένα μέρος των μαθητών/τριών να στρέφεται προς τις ιδιωτικές σχολές, ενώ ένα άλλο αποκλείεται τελείως από την εκπαίδευση.

Σε όλη αυτή την προσπάθεια του Κράτους για ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης, ήρθε να προστεθεί το νομοσχέδιο για την επαγγελματική εκπαίδευση και κατάρτιση που αφορά στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Πρόκειται να δημιουργηθούν μεταγυμνασιακά προγράμματα μαθητείας, στα οποία ανήλικοι/ες θα απασχολούνται στα πλαίσια της πρακτικής στην αγορά εργασίας, λειτουργώντας ως αναλώσιμο και φθηνό εργατικό δυναμικό ενώ προστίθενται και νέες ειδικότητες, προσαρμοσμένες στις ανάγκες της αγοράς. Ακόμη, δημιουργούνται πρότυπα επαγγελματικά λύκεια για όσους/ες αριστεύουν. Η εκπαίδευση έτσι χάνει όλο και περισσότερο το χαρακτήρα και την αξία της και συνδέεται πολύ πιο άμεσα με το Κεφάλαιο το οποίο επιδιώκει να καθορίζει το περιεχόμενο και τον τρόπο λειτουργίας της εκπαίδευσης, με τέτοιο τρόπο, ώστε να εξυπηρετεί όσο το δυνατόν καλύτερα τα συμφέροντα του.

Όμως καμία προσπάθεια υποβάθμισης της δημόσιας παιδείας και των ζωών μας δε θα μείνει αναπάντητη. Οργανωνόμαστε γύρω από τις ανάγκες της τάξης μας και διεκδικούμε ελεύθερες και προσβάσιμες σχολές χωρίς μπάτσους, κανένα όριο φοίτησης και καμία βάση εισαγωγής. Απαιτούμε άμεση επανακατοχύρωση του ασύλου. Δε θα αφήσουμε το Κράτος να θυσιάζει τις ελευθερίες μας στο βωμό του Κεφαλαίου.

ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΥΠΟΒΑΘΜΙΣΗ ΤΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ ΜΑΣ

ΟΙ ΖΩΕΣ ΜΑΣ ΜΑΣ ΑΝΗΚΟΥΝ!

Η κρατική διαχείριση της πανδημίας εξακολουθεί να είναι ελλιπής. Ο αριθμός των κρουσμάτων καθημερινά αυξάνεται, ενώ μετράμε συνεχώς νεκρούς γύρω μας. Έχουν περάσει επτά μήνες από το προηγούμενο lock-down και το Κράτος εξακολουθεί να μην επιτάσσει Μ.Ε.Θ. και να μην προσλαμβάνει ιατρικό προσωπικό.  Προασπίζεται τα συμφέροντα του Κεφαλαίου και κάνει ό,τι μπορεί ώστε να το προστατέψει. Είμαστε ήδη σε δεύτερη καραντίνα και είναι αντιληπτό πως οι καταπιεσμένες/οι είναι εκείνες/οι που για άλλη μία φορά πλήττονται περισσότερο τόσο από τον ιό όσο και από τον καπιταλισμό και την πατριαρχία. 

Οι γυναίκες πέρα από τον ιό εξακολουθούμε να αντιμετωπίζουμε την πατριαρχία. Σημειώθηκε σημαντική αύξηση της ενδοοικογενειακής βίας κατά τη διάρκεια της καραντίνας. Δεν είναι ο εγκλεισμός ο οποίος δημιουργεί τη βία. Η αντρική επιβολή στα σώματα μας υπήρχε και πριν από αυτόν. Αυτήν την περίοδο όμως πολλές γυναίκες αναγκάζονται να παραμείνουν κλεισμένες στο σπίτι με τον κακοποιητή τους μη έχοντας διέξοδο. Η τηλεφωνική γραμμή SOS 15900 βάσει καταγγελιών, μερικές φορές δεν ανταποκρίνεται καν. Το Κράτος καλεί επίσης τις γυναίκες να απευθυνθούν στους μπάτσους οι οποίοι έρχονται να ενισχύσουν τη δυστοπική κατάσταση και δε χάνουν ευκαιρία να τραμπουκίζουν και να κάνουν σωματικούς ελέγχους σε γυναίκες με την απειλή αν αρνηθούν να τις προσαγάγουν κιόλας. Λίγες μέρες νωρίτερα στην επέτειο του Πολυτεχνείου, αυτό επιβεβαιώθηκε για ακόμη μια φορά όπου χτύπησαν φοιτήτρια στο πρόσωπο, την έφτυσαν και την έσυραν από τα μαλλιά. Εξάλλου, είδαμε γυναικοκτονίες από μπάτσους, με την είδηση «εκπυσοκρότησης» του όπλου. 

Ταυτόχρονα η γυναίκα έχει επωμιστεί το μεγαλύτερο μέρος των οικιακών εργασιών (οι οποίες δεν αμείβονται), την φροντίδα των παιδιών αλλά και το ρόλο της ως εργαζόμενη. Με τα σχολεία κλειστά αναγκάζεται να αναλάβει ένα τεράστιο φορτίο ευθυνών. Οι μισθοί εξακολουθούν να είναι άνισοι ενώ η ανασφάλιστη εργασία επικρατεί σε μεγαλύτερο ποσοστό στις γυναίκες. Με το κλείσιμο του τριτογενούς τομέα πολλές εργαζόμενες σε κέντρα εστίασης μπήκαν σε καθεστώς αναστολής σύμβασης ή ακόμα έχασαν τη δουλειά τους χάνοντας την οικονομική τους ανεξαρτησία. Επιπλέον, με τον αντεργατικό νόμο που θέλει η κυβέρνηση να περάσει, το 8ωρο γίνεται 10ωρο αυξάνοντας τις ώρες εργασίες αντί να μειωθούν. 

Σε παρόμοια θέση βρίσκονται και οι εργαζόμενες/οι στο σεξ καθώς δεν συμπεριλήφθηκαν στην έκτακτη οικονομική ενίσχυση. Οι οίκοι ανοχής έκλεισαν, όσες/οι εργάζονται στον δρόμο αναγκάστηκαν να σταματήσουν ενώ άλλες/οι αναγκάστηκαν να δουλέψουν παράνομα αντιμετωπίζοντας τα πρόστιμα και την έκθεση στον ιό προκειμένου να καταφέρουν να ζήσουν. Αλλά και πριν την καραντίνα οι συνθήκες εργασίες δεν επέτρεπαν την εξασφάλιση της ασφάλειας τους. Κινδυνεύουν τόσο από τον ιό όσο και από την ανασφάλιστη εργασία. Οι εργαζόμενες/οι στο σεξ δοκιμάζονται ακόμα μία φορά και προσπαθούν να επιβιώσουν μέσα σε καθεστώς ανέχειας το οποίο τις/τους καθιστά «αόρατες/ους». Άλλωστε δεν είναι λίγες οι φορές όπου εργαζόμενες/οι στο σεξ έχουν δεχθεί επιθέσεις, και κυρίως τρανς άτομα τα οποία έρχονται συνεχώς αντιμέτωπα και τον ρατσισμό της κοινωνίας αλλά και τις δολοφονικές επιθέσεις. Οι δολοφονίες τρανς ατόμων κάθε χρόνο γίνονται όλο και περισσότερες. 

Οι γυναικοκτονίες, οι βιασμοί και οι σεξιστικές επιθέσεις αυξάνονται συνεχώς σε όλο τον κόσμο. Αντικρίσαμε αηδιασμένες το δικαστήριο του Περού να αθωώνει βιαστή επειδή η κοπέλα φορούσε δαντελωτό εσώρουχο κρίνοντας πως «αυτός ο τύπος γυναικείου εσώρουχου χρησιμοποιείται συνήθως σε ειδικές περιστάσεις και οδηγούν σε στιγμές οικειότητας, γεγονός που δίνει την εντύπωση πως η γυναίκα είναι προετοιμασμένη ή πρόθυμη να προβεί σε σεξουαλική σχέση με τον κατηγορούμενο». Εμείς λοιπόν απαντάμε πως τα εσώρουχα μας δεν είναι συγκατάθεση και ότι θα φοράμε ό,τι θέλουμε! Ο βιασμός είναι βιασμός. 

Φέτος όμως, στις 25 Νοέμβρη, δεν πρέπει να ξεχνάμε τη νίκη του φεμινιστικού κινήματος σε Πολωνία και Αργεντινή μέσω των μαζικών και δυναμικών κινητοποιήσεων των αδερφών μας εκεί. Εμείς αποφασίζουμε για τα σώματα μας και κανένα Κράτος δεν μπορεί να μας επιβληθεί. Γυναίκες, cis και trans, θηλυκότητες, και ΛΟΑΤΚΙ+ στεκόμαστε απέναντι στο σεξισμό και την πατριαρχία. 

-Κάτω τα χέρια από τα σώματα μας.

-Η άμβλωση είναι δικαίωμα.

-Δικαιώματα, ασφάλεια και επίδομα σε όλες/ους τις/τους σεξεργάτριες/ες.

-Άμεση ενίσχυση της γραμμής SOS 15900.   

-Δημιουργία περισσότερων ξενώνων για κακοποιημένες γυναίκες. 

-Δε θα περάσει ο αντισυνδικαλιστικός νόμος.  

-Δε θα περάσει η αστυνομοκρατία σας. 

-Τεστ για όλες/ους μας.

                                           Γυναίκες Ελευθεριακού Σχήματος ΠΑ.Δ.Α.

Μέσα στα πλαίσια της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης που τον τελευταίο χρόνο εκφράζεται με την προσπάθεια εφαρμογής του νόμου Γαβρόγλου, βιώνουμε συνεχείς αλλαγές στη δομή και τη λειτουργία των σχολών μας. Στο όνομα μιας υποτιθέμενης διαδικασίας «πανεπιστημιοποίησης» και «εξυγίανσης» ιδρυμάτων ανά την Ελλάδα, προβλέπεται μια σειρά από καταργήσεις, συγχωνεύσεις και μετονομασίες σχολών.

Οι χαρακτηριστικές εκφάνσεις αυτού του νόμου, φαίνονται πιο έντονα στις καθηγητικές σχολές του ΕΚΠΑ, στη συγχώνευση των ΤΕΙ Πειραιά – Αθήνας, καθώς και στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Η ίδρυση του Πανεπιστημίου Δυτικής Αττικής σημαίνει την κατάργηση τμημάτων και τη συγχώνευση άλλων με εντελώς διαφορετικά αντικείμενα, τη μη ανανέωση συμβάσεων στα 2/3 των εκτάκτων καθηγητών, ενώ παράλληλα αυξάνεται κατακόρυφα ο αριθμός των εισακτέων -δίχως να αναβαθμίζονται με τον οποιονδήποτε τρόπο οι αντίστοιχες υποδομές-, χωρίς να γίνεται κάποια συζήτηση ως προς τις παροχές (πχ. εστίες). Για το Γεωπονικό προβλέπονται συγχωνεύσεις τμημάτων, με τα αντίστοιχα των ΤΕΙ, διαφορετικοί κύκλοι σπουδών τετραετούς και πενταετούς φοίτησης και τετράμηνες πρακτικές με μισθό φιλοδώρημα που μετά βίας αγγίζει τα 60 ευρώ. Ταυτόχρονα στη Φιλοσοφική Σχολή γίνεται απόπειρα διάσπασης του ΦΠΨ, που έχει ως συνέπεια την απόσπαση της διδακτικής και παιδαγωγικής επάρκειας από το σύνολο των καθηγητικών σχολών του ΕΚΠΑ. Αυτό οδηγεί τους/τις φοιτητές/φοιτήτριες να αναγκάζονται να παρακολουθήσουν μεταπτυχιακά προγράμματα επί πληρωμή, όπως ήδη συμβαίνει στην Πληροφορική που επιδιώκεται να γίνει πρότυπο λειτουργίας, χωρίς να συνυπολογίζονται οι ανάγκες των φοιτητών/ριών.

Τα υγιή αντανακλαστικά των φοιτητών/ριών αποτυπώθηκαν μέσω των συλλογικών διαδικασιών των φοιτητικών συλλόγων, των κινητοποιήσεων και των καταλήψεων που αντιτέθηκαν στις διάφορες προεκτάσεις της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης. Απέναντί μας, έγινε κάθε δυνατή προσπάθεια συγκρότησης ενός αντιδραστικού πόλου από πλευράς των πρυτανικών αρχών. Σε ένα δεύτερο επίπεδο, με πρόσχημα την καθηγητική ιδιότητα και με όρους αυθεντίας, επιχείρησαν να δομήσουν ένα αντιδραστικό μπλοκ στο εσωτερικό των φοιτητών/ριών με στόχο να ανακόψουν τη μαζική κίνηση που διεκδικεί με βάση τις συγκεκριμένες υπάρχουσες ανάγκες. Στη συνέχεια, οι πρυτανικές αρχές προχώρησαν σε λοκ-άουτ στη Φιλοσοφική και στην ΑΣΟΕΕ με διάφορες προφάσεις όπως είτε η χρήση χώρου τις σχολής ως πολιτικό στέκι, είτε η ύπαρξη τοξικοεξαρτημένων αντίστοιχα. Τα προσχήματα που εφευρίσκουν πρυτάνεις, κοσμήτορες και πρόεδροι, έχουν σκοπό να αποπροσανατολίσουν από τα πραγματικά καθημερινά προβλήματα, να επιτεθούν στις συλλογικές διαδικασίες των φοιτητικών συλλόγων, να καταστείλουν τη συνδικαλιστική δράση μέσα στις σχολές.

Οι διοικήσεις των τμημάτων και των σχολών αψηφούν με ξεδιάντροπο τρόπο τα κεκτημένα του φοιτητικού κινήματος, θέλουν να καταστείλουν τα συνδικαλιστικά δικαιώματα με λοκ-άουτ, απειλούν ανοικτά με εισαγγελική παρέμβαση και προσωπική επίθεση κατά φοιτητών για τη συνδικαλιστική τους δράση (όπως συνέβη στην Πληροφορική), μιλούν για μειοψηφίες και αρνούνται την πραγματικότητα των μαζικών γενικών συνελεύσεων που παίρνουν αγωνιστικές αποφάσεις. Κάθε απόπειρα καταπάτησης του ασύλου, το οποίο αφορά την ελεύθερη διακίνηση ιδεών εντός των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων και τη συλλογικοποίηση του κόσμου των σχολών που συσπειρώνεται και δρα γύρω από τις κοινές του ανάγκες και συμφέροντα, θα μας βρει απέναντί της.

Η συλλογικοποίηση μας γύρω από τα κοινά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε, σημαίνει την ενδυνάμωση των συλλογικών διαδικασιών των φοιτητικών συλλόγων, των μαζικών γενικών συνελεύσεων που θα πάρουν αγωνιστικές αποφάσεις και του από κοινού συντονισμό των φοιτητικών συλλόγων.  Το φοιτητικό κίνημα οφείλει να ανασυγκροτηθεί και να λειτουργήσει ενωτικά προς υπεράσπιση των κεκτημένων του, ως ανάχωμα στην απόπειρα του Κράτους η εκπαίδευση να εξυπηρετεί τα συμφέροντα των αφεντικών, και να διεκδικήσει αξιοπρεπείς συνθήκες φοίτησης και εργασίας.

-Να μπλοκάρουμε την εφαρμογή του νόμου Γαβρόγλου.

-Κάτω τα χέρια από το άσυλο.

Όλοι/ες στην κινητοποίηση για την υπεράσπιση του ασύλου την Πέμπτη 8/11 στις 18:00 στα Προπύλαια και  στην πανεκπαιδευτική κινητοποίηση στο υπουργείο Παιδείας την Παρασκευή 9/11 στις 13:00.

Ελευθεριακά Σχήματα Αθήνας – Αυτόνομα Σχήματα ΕΜΠ

Χαρακτηριστικό παράδειγμα της αναδιάρθρωσης που επιφέρει ο νόμος Γαβρόγλου στην τριτοβάθμια εκπαίδευση αποτελεί η ίδρυση του Πανεπιστημίου Δυτικής Αττικής. Ειδικότερα στο τμήμα Βιομηχανικής Σχεδίασης και Παραγωγής που προέκυψε από την -πέραν κάθε λογικής βάσης- συγχώνευση των υπαρχόντων τμημάτων Αυτοματισμού και Κλωστοϋφαντουργίας, υπάρχει μια σειρά προβλημάτων που εξαγρίωσε τους/τις φοιτητές/ριες, οι οποίοι/ες προχώρησαν σε τμηματική συνέλευση του ΒΣΠ. Από αυτήν πάρθηκε απόφαση για κύκλο κινητοποιήσεων μέχρι την άμεση επίλυση των προβλημάτων, με πρώτη δράση την παρέμβαση στον νέο Πρύτανη.

Τα προβλήματα που παρατέθηκαν από πλευράς μας ξεκινούν από την απουσία διδακτικού προσωπικού που σε συνδυασμό με την αύξηση του αριθμού των εισακτέων και τη μηδαμινή αναβάθμιση υποδομών, έχει ως αποτέλεσμα να μην μπορούν να γίνουν τα μαθήματα ή να διεξάγονται με όρθιο κόσμο που ενίοτε κρεμιέται από τα παράθυρα προκειμένου να παρακολουθήσει. Σημαντικό ζήτημα είναι επίσης ότι οι φοιτητές/ριες που έχουν υπερβεί τα Ν+2 έτη φοίτησης δε δικαιούνται το νέο πτυχίο, παρά το γεγονός ότι παρακολουθούμε όλοι/ες τα ίδια μαθήματα. Ακόμη, η πρακτική άσκηση χρειάζεται να είναι 6μηνη αντί 3μηνης και να αντιστοιχεί σε 10 ECTS. Καμία συζήτηση για κατάργηση κατεύθυνσης δε θα γίνει ανεκτή όπως ακούγεται για την τεχνολογία περιβάλλοντος. Επίσης τέθηκε θέμα ρύθμισης των εργαστηριακών τμημάτων με όρους λειτουργικότητας για όλους και όλες, με προτεραιότητα βάση εξαμήνου και χωρίς λίστες αναμονής. Τέλος, το σημείο στο οποίο γίνεται εντελώς αντιληπτή η έλλειψη χρηματοδότησης είναι το γεγονός ότι δε γίνεται καν συζήτηση για ανέγερση νέων εστιών για το ΠΑΔΑ, σε ένα γενικευμένο πλαίσιο έλλειψης παροχών όπως το φοιτητολόγιο που αφορά τις δηλώσεις συγγραμμάτων στον Εύδοξο και τη -σίγουρα- αργοπορημένη έναρξη λειτουργίας της ηλεκτρονικής γραμματείας.

Προς μεγάλη μας έκπληξη διαπιστώθηκε ότι ο Πρύτανης του Πανεπιστημίου Δυτικής Αττικής δεν είχε επίγνωση της κατάστασης στο ίδιο του το ίδρυμα, ένα ακόμη δείγμα ότι η όποια συζήτηση περί «πανεπιστημιοποίησης» και «εξυγίανσης» δεν έχει καμία πρακτική εφαρμογή. Η Διοικούσα Επιτροπή βρέθηκε προ των ευθυνών της καθώς αδυνατούσε να δώσει μια σαφή απάντηση για το σύνολο των προβλημάτων που υπάρχουν, πέταξε το μπαλάκι στα υπουργεία Παιδείας και Οικονομικών σε μια προσπάθεια να αποποιηθεί τις ευθύνες της, ενώ θυμήθηκε να αποπειραθεί να ενσωματώσει την κίνηση γύρω από τα δίκαια αιτήματα μας. Προφανώς δεν προέβη σε κάποια δημόσια δήλωση στην οποία να δεσμεύεται για την επίλυση των προβλημάτων.

Η αυθόρμητη κίνηση των φοιτητών/ριών κατάφερε να πετύχει την οριστικοποίηση του ωρολογίου προγράμματος, να υπάρχει δυνατότητα δήλωσης 40 ωρών αντί για 38, να πραγματοποιηθεί κανονικά η εμβόλιμη εξεταστική για όσους/ες είναι από 8^ο και πάνω εξάμηνο σπουδών, αλλά και να οριστεί επιτέλους -αν και καθυστερημένα- επίσημη ενημέρωση των φοιτητών/ριών για το Προπτυχιακό Πρόγραμμα Σπουδών τη Δευτέρα 5/11. Οι παραπάνω δράσεις οφείλουν να αποτελέσουν σημείο αναφοράς ως προς το γεγονός ότι η διεκδίκηση γύρω από τις ανάγκες μας μπορεί να αποφέρει αποτελέσματα και να λειτουργήσει ως παράδειγμα για τα υπόλοιπα τμήματα. Δε χρειαζόμαστε ούτε αντιπροσώπους που να παλεύουν αντί για μας, ούτε παρατάξεις που να καπηλεύονται τον αγώνα μας προς όφελός τους. Μπορούμε εμείς οι ίδιοι/ες να συζητήσουμε για τα ζητήματα που μας απασχολούν μέσα στις Τμηματικές Συνελεύσεις και στη Γενική Συνέλευση, να αντισταθούμε σε αυτό που πάει να μας επιβάλει η Διοικούσα Επιτροπή και το υπουργείο, να δράσουμε για να λυθούν τα κοινά μας προβλήματα.

• Συμμετοχή στις Τμηματικές Συνελεύσεις.
• Συμμετοχή στη Γενική Συνέλευση του Φοιτητικού Συλλόγου την Τρίτη 13/11 στις 13:00 στο αμφιθέατρο Χατζηνικολάου.

Στο πλαίσιο της συνολικής αναδιάρθρωσης της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης που είχε ως αφετηρία τον νόμο Γαβρόγλου, είναι στα σκαριά διάφορες αλλαγές στον πανεπιστημιακό χάρτη που αφορούν συγχωνεύσεις ιδρυμάτων και διασπάσεις τμημάτων. Πρόκειται για ιδρύματα που ενίοτε δεν έχουν την παραμικρή σχέση ούτε καν γεωγραφικά και θυμίζουν την αντίστοιχη κατάσταση που επικρατούσε με το Σχέδιο «ΑΘΗΝΑ», παρά την προσπάθεια της κυβέρνησης και του Κράτους που σε επίπεδο λόγου επιδιώκουν να ωραιοποιήσουν την αναδιάρθρωση μιλώντας για «εξυγίανση», «αναβάθμιση» και «πανεπιστημιοποίηση». Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η ίδρυση του Πανεπιστημίου Δυτικής Αττικής με τη συγχώνευση των ΤΕΙ Πειραιά και Αθήνας, που ήδη εδώ και κάποιες μέρες συνεπάγεται περικοπές σε διδακτικό και διοικητικό προσωπικό, ενώ εδώ και σχεδόν ένα χρόνο το υπουργείο μας «καθησυχάζει» ότι δε θα υπάρξει καμία αλλαγή στα εργασιακά μας δικαιώματα, δηλαδή το παραμικρό όφελος από το νέο πτυχίο.

Ήδη δεν ανανεώθηκαν οι συμβάσεις στα 2/3 των εκτάκτων, δίχως να προκύπτει με ποιον τρόπο θα διδάσκεται το σύνολο των μαθημάτων από εδώ και πέρα. Όσο συνεχίζει να υπάρχει το καθεστώς υποχρηματοδότησης αναμένουμε αντίστοιχες περικοπές στο διοικητικό προσωπικό, στα μέλη ΕΔΙΠ και στα μέλη ΔΕΠ (φυσικά δε μιλάμε για αυτά που αποτελούν τη διοικούσα επιτροπή του νεοσύστατου ιδρύματος). Ενώ αυξάνεται κατακόρυφα ο αριθμός των εισακτέων σε κάθε τμήμα, χωρίς να συνυπολογίζεται απαραίτητα ο κόσμος που θα έρθει με μεταγραφή, με αποτέλεσμα να μην είναι σαφές με ποιον τρόπο θα προσαρμοστούν οι υπάρχουσες υποδομές (τα 3 αμφιθέατρα που βρίσκονται στον χώρο του πάλαι ποτέ ΤΕΙ Πειραιά), που θα στεγάζουν το σύνολο των μαθημάτων που μέχρι πρότινος γίνονταν σε εργαστηριακές αίθουσες των 25 ανθρώπων, με την ελπίδα ότι δε θα είμαστε για μια ακόμη φορά όρθιοι/ες ή στοιβαγμένοι/ες όπως τα προηγούμενα χρόνια.

Όσον αφορά τα προγράμματα σπουδών, η όποια «πανεπιστημιοποίηση» συνοψίζεται στον αμελητέο ή μηδενικό αριθμό εργαστηρίων που σημαίνει ότι πλέον δεν υφίσταται το κομμάτι της πρακτικής γνώσης του αντικειμένου, όταν -φυσικά- το γνωστικό αντικείμενο δεν είναι αποτέλεσμα μιας τυχαίας μείξης όπως, για παράδειγμα, το τμήμα Μηχανικών Βιομηχανικής Σχεδίασης και Παραγωγής (συγχώνευση αυτοματισμού, ενεργειακών, κλωστοϋφαντουργίας) που είναι ενδεικτικό της κατάστασης. Ακόμη, το πτυχίο του Πανεπιστημίου Δυτικής Αττικής, κατά το Κράτος, δεν το δικαιούνται οι φοιτητές/ριες που έχουν ολοκληρώσει τα ν+2 έτη σπουδών, οπότε αναγκάζονται να βρεθούν να έχουν στην κατοχή τους το πτυχίο ενός τμήματος και ενός ιδρύματος που δεν υπάρχει πια, δηλαδή που έχει μηδαμινή αξία ως διαπραγματευτικό χαρτί με τα αφεντικά για καλύτερους όρους δουλειάς. Επιπλέον, παρά το γεγονός πως θα συνεχίζουν τον προπτυχιακό κύκλο σπουδών της σχολής, θα παρακολουθούν τα μαθήματα του νέου προγράμματος ενώ οι βαθμολογίες θα αντιστοιχούν στα παλιά μαθήματα που υπήρχαν. Κοινώς, θα βαθμολογούνται  σε ένα μάθημα που ποτέ τους δεν διδάχθηκαν και δεν θα φαίνεται κάπου το μάθημα που όντως διδάχθηκαν.

Στο σημείο που τίθεται το ζήτημα της φοιτητικής μέριμνας, η δημιουργία του νέου ιδρύματος μάλλον για το υπουργείο δε σημαίνει αυτονόητα και την ανέγερση νέων εστιών, ενώ μέχρι στιγμής υπουργείο και Ι.ΝΕ.ΔΙ.ΒΙ.Μ εκτίθενται, καθώς δεν έχουν προχωρήσει σε κάποιο σχόλιο γύρω από την αύξηση του αριθμού δικαιούχων για τα δωμάτια των παλιών εστιών του πολυτεχνείου (ΦΕΕΜΠ) στα οποία διαμένουν μέχρι στιγμής οι φοιτητές/ριες των ΤΕΙ Πειραιά και Αθήνας. Το ζήτημα των φοιτητικών παροχών παραμένει εξαιρετικά σημαντικό για τις καθημερινές ανάγκες του καθενός και της καθεμίας από εμάς, και ακριβώς γι’ αυτό όσο απαραίτητη είναι η ανέγερση νέων εστιών, άλλο τόσο σημαντική είναι η έγκαιρη καταβολή του στεγαστικού επιδόματος και η παροχή φοιτητικής ασφάλισης από το νέο ίδρυμα.

Καθώς τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε είναι κοινά, εξίσου κοινή οφείλει να είναι και η απάντησή μας. Να σταθούμε στο πλάι των έκτακτων καθηγητών που αγωνίζονται για προσλήψεις και σταθερή εργασία, γιατί δεν έχουμε τίποτα να χωρίσουμε με τους/τις εργαζόμενους/ες. Να απαιτήσουμε να αυξηθεί η κρατική χρηματοδότηση προκειμένου να καλύπτονται οι ανάγκες όλων μας. Απέναντι στην επίθεση στην εκπαίδευση, προτάσσουμε την αλληλεγγύη μεταξύ των καταπιεσμένων.

Οι συλλογικές διαδικασίες και η κοινή δράση,

να είναι η απάντησή μας σε όσα πηγαίνουν να μας επιβάλουν!

Πριν ακόμη από την προγραμματισμένη έναρξη του νέου εξαμήνου, οι επιπτώσεις της συγχώνευσης των πρώην τεχνολογικών ιδρυμάτων Πειραιά και Αθήνας άρχισαν να αποτελούν πρόβλημα για τους/τις φοιτητές/ριες τες και ακόμη περισσότερο για τους/τις εργαζόμενους/ες. Βασικό παράγοντα της καθυστερημένης έναρξης του εξαμήνου αποτελεί η έλλειψη έκτακτου εκπαιδευτικού προσωπικού καθώς αυτό στελέχωνε σε μεγάλο βαθμό τις θέσεις επιστημονικών και εργαστηριακών συνεργατών.

Το νεοσύστατο Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής δημιούργησε τεράστια κενά σε προσωπικό καθώς δεν ανανεώθηκαν οι συμβάσεις, δηλαδή πετώντας στον δρόμο τα 2/3 των εκτάκτων. Φυσικά αυτό οφείλεται στην επιλογή του υπουργείου για χαμηλότερη χρηματοδότηση του ιδρύματος. Αγνοώντας τόσο τις ανάγκες των φοιτητών/ριών καθώς και την υπερσυσσώρευσή μας σε τμήματα, σχολές και διετή προγράμματα φοίτησης, όσο και την ανάγκη των εργαζομένων για μόνιμη και σταθερή δουλειά, το υπουργείο δημιούργησε ένα ίδρυμα το οποίο αδυνατεί να λειτουργήσει με τις νέες συνθήκες.

Όλα τα παραπάνω δεν θα μπορούσαν παρά να είναι μέρος του σχεδιασμού του υπουργείου παιδείας τόσο για το Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής, όσο και για τα υπόλοιπα εκπαιδευτικά ιδρύματα που βρίσκονται σε διαδικασία συγχώνευσης. Πρόκειται για το λογικό αποτέλεσμα της υποτίμησης της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, που είναι συνέπεια του νόμου Γαβρόγλου. Ο ίδιος νόμος προβλέπει την περαιτέρω επιχειρηματικοποίηση των σχολών, την οικονομική τους ασφυξία, όπως και την συνολική υποβάθμιση της εκπαιδευτικής διαδικασίας που επηρεάζει άμεσα και το εργασιακό μέλλον των φοιτητών/ριών.

Ικανή και αναγκαία συνθήκη για να λειτουργήσει το Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής ή οποιοδήποτε άλλο ίδρυμα είναι να υπάρχουν καθηγητές.  Οι εργαζόμενοι/ες που ήταν έκτακτοι τα προηγούμενα χρόνια πρέπει άμεσα να επαναπροσληφθούν με σταθερή σχέση εργασίας έχοντας πλήρη δικαιώματα και πρόσβαση στην ασφάλιση που δικαιούνται, προφανώς εξοφλώντας τους οποιαδήποτε οφειλή. Πέρα από αυτό, είναι απαραίτητο να προσληφθεί επιπλέον προσωπικό τόσο εκπαιδευτικό όσο και διοικητικό ώστε να βελτιωθεί από τη μία η εκπαιδευτική διαδικασία και από την άλλη η παροχή υπηρεσιών. Είναι σημαντικό επίσης να αυξηθεί άμεσα η κρατική χρηματοδότηση, συνολικά προς τα εκπαιδευτικά ιδρύματα, οπότε και στο δικό μας συγκεκριμένα ώστε να καλύπτονται επαρκώς οι ανάγκες των φοιτητών/ριών και των εργαζομένων, οι οποίες δεν τυχαίνει να περιορίζονται στην αμφιλεγόμενη αισθητική που προσφέρει ένα ολοκαίνουριο σιντριβάνι με κάτι χρυσόψαρα.

Φοιτητές/ριες και εργαζόμενοι/ες (έκτακτοι, Ε.ΔΙ.Π, ΔΕΠ, διοικητικοί) έχουμε κοινές ανάγκες και προβλήματα για αυτό είναι βασικό να βρεθούμε μαζί στον αγώνα ενάντια στην υποτίμηση των σπουδών και της εργασίας μας. Δε θα κάνουμε καμία θυσία στο βωμό του κέρδους τους και για αυτό θα διεκδικήσουμε δουλειά και φοίτηση με αξιοπρέπεια.

Ένας αιώνας και δύο χρόνια έχουν περάσει από τα γεγονότα του Σικάγο όπου οι εργάτες/ριες διεκδίκησαν με τον αγώνα τους αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας και διαβίωσης. Τόσο η μαζικότητα όσο και η μαχητικότητα του εργατικού κινήματος έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην επίτευξη των στόχων των απεργιών και των κινητοποιήσεων που είχαν οργανωθεί σε ολόκληρη την Αμερική.

Τόσα χρόνια μετά όμως εν μέσω της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης όλα τα εργατικά κεκτημένα και οι συνθήκες εργασίας, είτε είναι υπό αμφισβήτηση είτε ήδη έχουν καταργηθεί, προς εξυπηρέτηση των αναγκών του Κεφαλαίου ώστε αυτό να επιτύχει τη μεγαλύτερη κερδοφορία με το λιγότερο δυνατό κόστος. Αποτέλεσμα των παραπάνω είναι η εφαρμογή μιας άκρως αντικοινωνικής πολιτικής μέσω νέων νομοθετήσεων, μνημονίων και συμφωνιών που ως στόχο έχουν την υποτίμηση της εργατικής δύναμης των εργαζομένων άμεσα (μείωση μισθών, κατάργηση συλλογικών συμβάσεων, καταπάτηση δικαιωμάτων, δημιουργία νέων ελαστικών μορφών εργασίας) ή και έμμεσα (μείωση κοινωνικών παροχών και πρόσβασης σε εκπαίδευση, υγεία, μετακίνηση).

Ο νόμος Γαβρόγλου όπως και η ίδρυση του Πανεπιστημίου Δυτικής Αττικής κινούνται αντίστοιχα στην ίδια κατεύθυνση με παραπάνω. Αυτό συμβαίνει διότι το βασικό χαρακτηριστικό της πολιτικής του Γαβρόγλου και του Κράτους είναι η οργανική σύνδεση εκπαιδευτικών ιδρυμάτων και επιχειρήσεων, όπως έχει αποπειραθεί και νωρίτερα με την πλήρη ευθυγράμμιση της τριτοβάθμιας με τη συνθήκη της Μπολόνια. Η σύνδεση αυτή συμβαίνει σε κάθε πτυχή των ιδρυμάτων δηλαδή σε εκπαιδευτικό – ερευνητικό, διοικητικό αλλά και οικονομικό επίπεδο. Επιπλέον δημιουργούνται νέα προγράμματα διετούς φοίτησης ώστε να υπάρχει συνεχής επανακατάρτιση και ανακύκλωση του εργατικού δυναμικού προς εξυπηρέτηση των αναγκών της αγοράς. Παράλληλα με τα παραπάνω, όποιο τμήμα ή σχολή δεν πληροί τις προϋποθέσεις που τα «σύγχρονα» πανεπιστήμια οφείλουν να έχουν σύμφωνα με όσα προβλέπει ο νόμος, θα συγχωνεύονται ή θα καταργούνται. Πρώτο παράδειγμα είναι το Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής που προέρχεται από τη συγχώνευση τμημάτων των ΤΕΙ Πειραιά και ΤΕΙ Αθήνας.

Σήμερα καλούμαστε να κάνουμε την εργατική πρωτομαγιά ξανά επίκαιρη. Οργανώνοντας συλλογικά τις αντιστάσεις μας σε κάθε κοινωνικό χώρο μέσω των φοιτητικών συλλόγων και των εργατικών σωματείων θέτουμε τις βάσεις για μια ζωή με αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης, εργασίας και σπουδών. Απέναντι στον εθνικιστικό παροξυσμό, τις αλυτρωτικές βλέψεις για αλησμόνητες πατρίδες, την εθνική ενότητα και το μιλιταρισμό προτάσσουμε την αλληλεγγύη των «από τα κάτω» και τον διεθνισμό των καταπιεσμένων βάζοντας τέλος σε κάθε σκέψη πολεμικής σύγκρουσης για τα συμφέροντα του ελληνικού Κεφαλαίου.

Στηρίζουμε την πορεία της εργατικής Πρωτομαγιάς την Τρίτη 1^η Μάη, στις 11:00 π.μ., στο Μουσείο.

Από την Τρίτη 6/3 μέχρι και την Πέμπτη 8/3 η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ διοργανώνει στη σχολή μας μια τριήμερη σειρά σεμιναρίων που εισηγούνται ιδιωτικές εταιρείες αλλά και ο ίδιος ο Σύνδεσμος Επιχειρήσεων και Βιομηχανιών (ΣΕΒ). Για όποιον/α δε γνωρίζει ο ΣΕΒ είναι ο οργανισμός που ερευνά και σχεδιάζει την ανάπτυξη του ελληνικού Κεφαλαίου, την περαιτέρω κερδοφορία των ελληνικών επιχειρήσεων και βιομηχανιών αλλά και την στρατηγική που πρέπει να ακολουθήσουν συνολικά ώστε να επιτευχθούν τα παραπάνω.

Μεταξύ άλλων, από τις πιο περίφημες αποφάσεις και προτάσεις του ΣΕΒ ήταν και είναι: η εξαφάνιση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, οι όλο και μικρότερες εισφορές των αφεντικών για την ασφάλιση των εργαζομένων, η κατάργηση του δικαιώματος στην απεργία, η μείωση του βασικού μισθού αλλά και η δημιουργία χρονολογικών ορίων για την πληρωμή των νέων εργαζομένων, η συστράτευση με τους διεθνείς οικονομικούς οργανισμούς (Ε.Ε., Τρόικα, Δ.Ν.Τ.) με σκοπό την πλήρη εφαρμογή της αντεργατικής πολιτικής που εξυπηρετεί τις ανάγκες του Κεφαλαίου, μέχρι και η προτροπή του υπέρ της ψήφισης του «ΝΑΙ» κατά το δημοψήφισμα του 2015.

Δεν είναι όμως τυχαία η συγκυρία που διοργανώνεται αυτή η εκδήλωση. Μόλις λίγους μήνες μετά την ψήφιση του νόμου Γαβρόγλου, όπου βασική επιδίωξη του είναι η δυνατότητα των ιδιωτικών επιχειρήσεων να παίζουν ρόλο στα εκπαιδευτικά ιδρύματα τόσο σε διοικητικό και οικονομικό επίπεδο όσο και σε εκπαιδευτικό και ερευνητικό, η φοιτητική παράταξη της Νέας Δημοκρατίας επιδιώκει τη νομιμοποίησή του μέσα στις ίδιες τις σχολές που πλήττονται. Άλλωστε είναι γνωστές οι θέσεις της ΔΑΠ για την τριτοβάθμια εκπαίδευση, που βασικό σκοπό έχουν την ενδυνάμωση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας στα εκπαιδευτικά ιδρύματα αλλά και στην άμεση και οργανική σύνδεση τους με το Κεφάλαιο και τις ανάγκες του.

Πλάτες στα αφεντικά εμείς δεν θα κάνουμε!

Ως νυν ή μελλοντικοί/ες εργαζόμενοι/ες γνωρίζουμε πολύ καλά πως οι αντιλήψεις της ΔΑΠ βασίζονται στην παραδοχή του καριερισμού και του ατομικού δρόμου αντί του συλλογικού, δεν έχουν τίποτα απολύτως να μας προσφέρουν. Πόσο μάλλον όταν μας παρουσιάζουν τους βασικούς υπαίτιους για την οικονομική εξαθλίωση και την ανεργία ως ειδικούς που οφείλουμε να ακούσουμε και να λάβουμε υπόψη αν θέλουμε να δουλεύουμε για 450 ευρώ βασικό μισθό, χωρίς εργασιακά ή συνδικαλιστικά δικαιώματα, με εντατικούς ρυθμούς και εξοντωτικά ωράρια. Είναι φανερό πως οι αντιδραστικές πολιτικές δυνάμεις θα κάνουν ότι είναι δυνατό για να διατηρήσουν τα προνόμια τους, τον πλούτο τους και να συντηρήσουν την κοινωνική ανισότητα. Αυτό επιχειρούν να το πετύχουν προσπαθώντας να νομιμοποιήσουν στον κόσμο της Εργασίας τα αντεργατικά μέτρα και τις αντικοινωνικές πολιτικές τους, είτε εντός των σχολών και των αμφιθεάτρων προωθώντας τις προσταγές των αφεντικών, είτε μέσα στους εργασιακούς χώρους με την ξεκάθαρη φιλεργοδοτική και αντισυναδελφική τους στάση.

Είναι χρέος του Φοιτητικού Συλλόγου ΣΤΕΦ ΤΕΙ Πειραιά να εναντιωθεί στις προσπάθειες των αντιδραστικών και των αφεντικών. Συσπειρωμένοι/ες γύρω από τις ανάγκες μας για δωρεάν σπουδές, για εργασία στο ύψος των αναγκών μας με δικαιώματα και ελευθερίες όπως και για ελεύθερη πρόσβαση στις κοινωνικές παροχές (σίτιση, στέγαση, μετακινήσεις), οφείλουμε να παλέψουμε συλλογικά για ένα μέλλον χωρίς ανεργία και φτώχεια.

Δε χρειαζόμαστε ούτε τη ΔΑΠ στη σχολή μας, ούτε τους ρουφιάνους και τους απεργοσπάστες στις δουλειές μας, αλλά κυρίως: δε χρειαζόμαστε αφεντικά των ζωών μας. Αυτό που χρειάζεται ο φοιτητικός μας σύλλογος είναι να συνδεθεί με τα εργατικά σωματεία του κλάδου προκειμένου να οργανώσουμε από κοινού την ταξική μας αντεπίθεση απέναντι σε Κεφάλαιο και Κράτος και στις αντιδραστικές δυνάμεις που εξυπηρετούν τα συμφέροντα τους. Μας προτείνουν τον ανταγωνισμό, να απαντήσουμε με την αλληλεγγύη μεταξύ των καταπιεσμένων!

Να ξανακερδίσουμε όλα όσα μας άρπαξαν!

-Καμία συμμετοχή στην αντεργατική εκδήλωση ΔΑΠ-ΣΕΒ-εταιρειών και λοιπών αφεντικών.

-Συλλογική ταξική οργάνωση σε κάθε σχολή και χώρο δουλειάς.

-Αυξήσεις στους μισθούς, μόνιμη ασφάλιση και σταθερή δουλειά για όλους/ες.

-Κάτω τα χέρια από την απεργία και τα εργασιακά δικαιώματα.

Σήμερα, Τρίτη 28/11/2017, οικότροφοι των εστιών και αλληλέγγυοι/ες φοιτητές/ριες από το ΤΕΙ Πειραιά καταλαμβάνουμε τον Ειδικό Λογαριασμό Κονδυλίων Έρευνας (ΕΛΚΕ) και την Πρυτανεία του ιδρύματος στηρίζοντας τον δίκαιο αγώνα των συμφοιτητών/ριών μας. Θεωρούμε αυτονόητη την ανάδειξη της κίνησης, αλλά ιδιαίτερα την έμπρακτη αλληλεγγύη στους/στις οικότροφους που συλλογικοποιούνται γύρω από τις κοινές υλικές τους ανάγκες δίχως συντεχνιακούς ή γεωγραφικούς περιορισμούς, αλλά σε πείσμα του Κράτους και της πολιτικής του Κεφαλαίου.

Συγκεκριμένα, οι οικότροφοι των εστιών ΦΕΕΜΠ και ΦΕΠΑ έχουν προχωρήσει σε κατάληψη διαρκείας του κτιρίου του ΙΝΕΔΙΒΙΜ (ίδρυμα αρμόδιο για την οικονομική διαχείριση της φοιτητικής μέριμνας που υπάγεται στο Υπουργείο Παιδείας). Σε ανάλογες και αντίστοιχες κινητοποιήσεις έχουν προβεί επίσης οι οικότροφοι φοιτητικών εστιών σε διάφορες πόλεις όπως η Θεσσαλονίκη, η Πάτρα, τα Γιάννενα, η Κομοτηνή και η Ξάνθη. Οι φοιτητές/ριες που διαμένουν σε εστίες διεκδικούν αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης με σαφή και στοιχειώδη αιτήματα όπως: νερό σε όλα τα δωμάτια, παροχή σίτισης, θέρμανσης, ζεστού νερού, καμία απόλυση εργαζομένων (ούτε επονομαζόμενη ως μη ανανέωση σύμβασης), επείγουσα ανακαίνιση των εστιών, και άμεση ανέγερση νέων. Ο κόσμος που φοιτά στα ΤΕΙ Πειραιά διαμένει στη ΦΕΕΜΠ (παλαιές εστίες του Πολυτεχνείου) καθώς το ίδρυμα δεν έχει δικές του εστίες.

Το κόστος φοίτησης μετακυλίεται σε εμάς στο σύνολό του, -όχι αποκλειστικά- το ζήτημα της στέγασης, αλλά και της περιορισμένης σίτισης που επαφίεται στις διόλου υποτιμημένες ανάγκες της εκάστοτε εργολαβίας, όπως και αυτό των μεταφορών που το τελευταίο διάστημα υπόκειται σε ένα αυξημένα αυταρχικό ελεγκτικό καθεστώς. Στην ίδια βάση, η συνολική επίθεση που δέχεται ο Κόσμος της Εργασίας στα εκπαιδευτικά ιδρύματα, συντελείται μέσω των πολλαπλών αναδιαρθρώσεων της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, τόσο με την εντατικοποίηση των σπουδών μας, όσο και με τις εργασιακές σχέσεις εντός των σχολών.

Στην ίδια κατεύθυνση βρίσκεται ο νόμος Γαβρόγλου, ο οποίος στρώνει τον δρόμο στην εισχώρηση ιδιωτικών πρωτοβουλιών στα εκπαιδευτικά ιδρύματα υπηρετώντας τα συμφέροντά των αφεντικών με στόχο την αύξηση της κερδοφορίας τους, ακόμη και με την απλήρωτη εργασία που καταβάλλεται από εμάς στο πλαίσιο κάθε ερευνητικής δραστηριότητας. Σε άλλο άρθρο του ίδιου νόμου περιγράφεται ο σκανδαλώδης τρόπος συγχώνευσης ιδρυμάτων -μέσω υπουργικής απόφασης-, ενώ είναι στα σκαριά η συγχώνευση των ΤΕΙ Πειραιά και ΤΕΙ Αθήνας με σκοπό τη δημιουργία του Πανεπιστημίου Δυτικής Αττικής, που μας βρίσκει αντίθετους/ες σε κάθε πτυχή του.

-Άμεση ικανοποίηση των αιτημάτων των εστιακών.

-Ανέγερση νέων εστιών για το ΤΕΙ Πειραιά και για οποιοδήποτε άλλο ίδρυμα δε διαθέτει.

-Ελεύθερες μετακινήσεις για όλους και όλες.

-Πολιτική ανυπακοή στον νόμο Γαβρόγλου. Να μπλοκάρουμε την εφαρμογή του.

-Η αλληλεγγύη να εστιάσει στις ανάγκες, μέχρι αυτές να καλυφθούν.

Οικότροφοι και αλληλέγγυοι/ες φοιτητές/ριες του ΤΕΙ Πειραιά

Από το καλοκαίρι, έχει ψηφιστεί ο νόμος Γαβρόγλου που αφορά σε μεγάλο βαθμό την αναδιάρθρωση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Προβλέπει την ακόμη μεγαλύτερη σχέση των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων με την αγορά προς ικανοποίηση των αναγκών των αφεντικών. Οι αλλαγές που προβλέπονται αφορούν τον τρόπο διοίκησης των ιδρυμάτων, την οικονομική διαχείριση τους, αλλά και την οργανωτική λειτουργίας τους, ενώ παράλληλα στρώνει τον δρόμο για διάφορες συγχωνεύσεις, όπως αυτή του ΤΕΙ Πειραιά με το ΤΕΙ Αθήνας.

Οικονομική διαχείριση χωρίς να τηρούνται ούτε καν τα προσχήματα

Αρχικά, οι Ε.Λ.Κ.Ε. (Ειδικοί Λογαριασμοί Κονδυλίων Έρευνας) αναλαμβάνουν την εύρεση και τη διαχείριση κονδυλίων, όχι μόνο από δημόσιους φορείς αλλά και από ιδιωτικούς με τους οποίους έχουν τη δυνατότητα να συνάψουν την οποιαδήποτε οικονομική συμφωνία. Αυτοί μπορούν να απαιτήσουν την αλλαγή προγράμματος σπουδών, να κατευθύνουν την ερευνητική δραστηριότητα για την κάλυψη των δικών τους αναγκών, δηλαδή να τους παραχωρηθούν  υποδομές του ιδρύματος και εκμεταλλευόμενοι την απλήρωτη εργασία να αυξήσουν τα κέρδη τους.

Επίσης προβλέπεται η δημιουργία Ακαδημαϊκών Συμβουλίων Ανώτατης Εκπαίδευσης και Έρευνας, τα οποία θα αποτελούνται από καθηγητές/ριες (μέλη ΔΕΠ),  μέλη των Ερευνητικών Κέντρων, του Εθνικού Συμβουλίου Έρευνας και Καινοτομίας. Έτσι καθορίζεται μια στρατηγική οικονομικής ανάπτυξης του περιφερειακού και εθνικού κεφαλαίου, ενώ φροντίζεται επιμελώς η εξαθλίωση των φοιτητών/ριών και των εργαζόμενων σε κάθε ίδρυμα.

Γίνεται σαφής αναφορά στην επιβολή διδάκτρων στα μεταπτυχιακά προγράμματα, ενώ παραχωρούνται ελάχιστες θέσεις υποτρόφων, σε μια προσπάθεια να ενταθεί ο ανταγωνισμός μεταξύ των φοιτητών/ριών. Ορίζεται η δημιουργία διετών προγραμμάτων σπουδών που απευθύνονται σε απόφοιτους ΕΠΑΛ, καταρτίζοντας μερικώς ένα (ανακυκλώσιμο) εργατικό δυναμικό για προσωρινή και περιορισμένη χρήση, με γνώσεις που αφορούν περιοριστικά τις απαιτήσεις του Κεφαλαίου.

Συγχώνευση σημαίνει να μας κάνουν ό,τι θέλουν και εμείς να τους αφήσουμε

Σε σχέση με το άσυλο, παρά τη διπλωματική διατύπωση που επιδιώκει την υποτιθέμενη υπεράσπισή του, διατηρείται η δυνατότητα αυτεπάγγελτης επέμβασης των δυνάμεων καταστολής στους χώρους των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων. Πρόκειται για μια αναμενόμενη κίνηση του Κράτους στην προσπάθεια του να αποτραπεί η οποιαδήποτε μαζική αντίδραση του φοιτητικού κινήματος απέναντι στην εφαρμογή του διαλυτικού νέου νόμου.

Τις τελευταίες μέρες φημολογείται η κατάθεση νομοσχεδίου για τη συγχώνευση του ΤΕΙ Πειραιά με το ΤΕΙ Αθήνας, μέσα στον Νοέμβρη. Αποτελεί το πρώτο βήμα στην εφαρμογή και την υλοποίηση του νόμου Γαβρόγλου, και ακριβώς ως τέτοιο οφείλει να αντιμετωπιστεί και να μπλοκαριστεί. Η συγχώνευση ενοποιεί σχολές με διαφορετικά, κάποιες φορές και αντιδιαμετρικά αντίθετα, γνωστικά αντικείμενα όπως το τμήμα Μηχανικών Αυτοματισμού, Κλωστοϋφαντουργών Πειραιά και Γραφικών Τεχνών του ΤΕΙ Αθήνας. Είναι αντιληπτό πως μια σημαντική μείωση τμημάτων (21 από τα 37 που υπάρχουν σήμερα) σημαίνει την ανάλογη μείωση της κρατικής χρηματοδότησης, που έχει ως συνέπεια απολύσεις ή μη ανανέωση συμβάσεων σε εκπαιδευτικό και διοικητικό προσωπικό, ενώ παράλληλα υποβαθμίζεται ακόμη περισσότερο η εκπαιδευτική λειτουργία των σχολών.

O συνδυασμός της μειωμένης χρηματοδότησης και της συγχώνευσης τμημάτων δημιουργεί μια συσσώρευση φοιτητών/ριών σε τμήματα χωρίς το απαραίτητο εκπαιδευτικό προσωπικό και τις επαρκείς εργαστηριακές υποδομές, με αποτέλεσμα το ήδη υπαρκτό πρόβλημα των λιστών αναμονής και των πολυπληθών εργαστηριακών τμημάτων να επιδεινώνεται. Ακόμη, η συγχώνευση τμημάτων με αντικείμενα που δε συσχετίζονται, δημιουργεί μεγάλο προβληματισμό σε σχέση με τα εργασιακά δικαιώματα και την προοπτική δουλειάς που μπορούν να έχουν οι απόφοιτοι αυτών των τμημάτων.

Να οργανωθούμε γύρω από τις ανάγκες μας

Σε επίπεδο παροχών, ελάχιστος κόσμος του ΤΕΙ στεγάζεται στις παλιές εστίες του πολυτεχνείου (ΦΕΕΜΠ) όπου αντιμετωπίζει πολλά σημαντικά προβλήματα που σίγουρα δε συμβάλλουν στην αξιοπρεπή διαβίωση του, ενίοτε εμποδίζουν και την επιβίωση του. Την Παρασκευή 27/10 πραγματοποιήθηκε κατάληψη στο ΙΝΕΔΙΒΙΜ, το αρμόδιο ίδρυμα που διαχειρίζεται του οικονομικούς πόρους όλων των φοιτητικών εστιών εντός συνόρων, από τους/τις οικότροφους των εστιών και αλληλέγγυες/ους. Τα αιτήματα ήταν τα εξής: βασικός εξοπλισμός δωματίων και κοινόχρηστων χώρων, επαγγελματικά πλυντήρια, λειτουργία του μαγειρείου και φαγητό για όλες/ους, συντήρηση και εξοπλισμός για το αναγνωστήριο, συντήρηση του κτιρίου, δημόσιο-επαρκές-μόνιμο προσωπικό καθώς και ανέγερση καινούριων εστιών. Ο διευθύνων σύμβουλος του ιδρύματος (Χρ. Πιλάλης), αρχικά, εκτέθηκε ανεπανόρθωτα καθώς ήταν αρκετά πιθανό έναν τυχαίος περαστικός της περιοχής, να γνώριζε περισσότερα από τον ίδιο για την κατάσταση των εστιών.  Έπειτα, εφόσον δέχτηκε συλλογική και ισχυρή πίεση, εξετάζοντας προσεκτικά τις διάφορες επιλογές κατέληξε στη μία και μοναδική που όντως είχε, δηλαδή να δεσμευτεί για την επίλυση 6 προβλημάτων με συγκεκριμένη χρονική προθεσμία σε δελτίο τύπου που εξέδωσε ο ίδιος μετά από λίγα λεπτά.

Στα προβλήματα που όλοι και όλες μας αντιμετωπίζουμε, προτάσσουμε τη συλλογική οργάνωση και αντίσταση, με επίκεντρο τις υλικές μας ανάγκες και τα κοινά μας συμφέροντα. Είναι αναγκαίο λοιπόν να προετοιμάσουμε τις αντιστάσεις μας μπλοκάροντας τον νέο νόμο και τη συγχώνευση, υπερασπιζόμενοι/ες τις ανάγκες και τα συμφέροντά μας. Απέναντι στην καταπίεση που δεχόμαστε, προτάσσουμε την αλληλεγγύη μεταξύ των καταπιεσμένων. Ο μόνος τρόπος να απαντήσουμε στην επίθεση και να διεκδικήσουμε όλα όσα χρειαζόμαστε είναι οι μαζικές συλλογικές διαδικασίες του Φοιτητικού Συλλόγου. Ακριβώς γι’ αυτό καλούμε τον Φοιτητικό Σύλλογο της ΣΤΕΦ να συνεδριάσει την Πέμπτη 2/11, 13:00, στο Αμφιθέατρο Χατζηνικολάου. Τα λέμε εκεί.

Το καλοκαίρι του 2012 πραγματοποιείται η σύλληψη του αναρχικού κομμουνιστή Τάσου Θεοφίλου, κατόπιν ανώνυμου τηλεφωνήματος στη ΓΑΔΑ, το οποίο τον υποδεικνύει ως δράστη σε ληστεία υποκαταστήματος της «ΑLPHA BANK» στην Πάρο. Το κατηγορητήριο αφορά τη συνεργεία σε ανθρωποκτονία και ληστεία, καθώς και τη συμμετοχή του Τ. Θεοφίλου στην οργάνωση «Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς». Ο ίδιος, αρνείται από την πρώτη στιγμή όλες τις κατηγορίες. Πρόκειται για δίκη – παρωδία κατά την οποία αρχικά ο κατηγορούμενος δεν αναγνωρίζεται ως δράστης από κανέναν εκ των 20 μαρτύρων, όπως ούτε και αργότερα κατά την  έφεση (η απόφαση της οποίας εκκρεμεί μέχρι σήμερα), όμως καταδικάζεται με πρόφαση την ταυτοποίηση DNA του με συγκεκριμένο εύρημα. Το υποτιθέμενο πειστήριο δεν καταγράφηκε στο σημείο της ληστείας, ή στην έκθεση αναφοράς κατάσχεσης, αφού κατατέθηκε εκ των υστέρων.

Το Κράτος, μέσω των δικαστικών αρχών και της αντιτρομοκρατικής, εφαρμόζει συνήθεις πρακτικές που περιλαμβάνουν ελλιπή αποδεικτικά στοιχεία και συγκεκριμένα τη χρήση δείγματος DNA ως «αδιάσειστο» στοιχείο καταδίκης. Χαρακτηριστική είναι η υπόθεση της Ηριάννας Β.Λ., διδακτορικής φοιτήτριας της Φιλοσοφικής. Το 2011 η αντιτρομοκρατική κάνει έφοδο στο σπίτι του φίλου της και τον συλλαμβάνει με κατηγορία τη συμμετοχή του στη οργάνωση «ΣΠΦ». Η ίδια, βρίσκεται στο σπίτι του και εκούσια πηγαίνει στη ΓΑΔΑ και δίνει τα αποτυπώματά της. Παρότι ο φίλος της αθωώνεται στη δίκη που ακολουθεί και απαλλάσσεται από όλες τις κατηγορίες, αυτή κατηγορείται το 2013 όταν «προκύπτει» ότι μερικό δείγμα του DNA της βρίσκεται σε στοιχείο που εντοπίστηκε στην Πανεπιστημιούπολη μετά από ανώνυμο τηλεφώνημα. Αρνείται εξαρχής τις κατηγορίες και λόγω ελλιπών στοιχείων αίρονται οι περιοριστικοί όροι και συνεχίζει τις σπουδές της στο εξωτερικό. Η δίκη πραγματοποιείται χωρίς τη παρουσία μαρτύρων, ενώ το μοναδικό επιβαρυντικό στοιχείο έχει ήδη διαψευστεί από την πραγματογνωμοσύνη ειδικού κέντρου ταυτοποίησης DNA στο οποίο είχε καταφύγει. Το σαθρό κατηγορητήριο βασίζεται σε ένα αμφιλεγόμενο μερικό και κακής ποιότητας δείγμα DNA, με αποτέλεσμα η Ηριάννα Β.Λ. να καταδικάζεται σε 13 χρόνια χωρίς αναστολή.

Και στις δύο περιπτώσεις γίνεται αντιληπτό πως το Κράτος επιδιώκει τη στοχοποίηση τόσο των πολιτικών φρονημάτων όσο και των κοινωνικών σχέσεων ανθρώπων που είτε είναι αναρχικοί/ες είτε σχετίζονται με κάποιο τρόπο με  αυτούς/ες. Οι πρακτικές κρατικού ρεβανσισμού δεν μας είναι πρωτόγνωρες. Το Κράτος παραδοσιακά υπερασπίζεται τα συμφέροντα που εξυπηρετούν τη διαιώνιση του ίδιου και του Κεφαλαίου. Στη διαρκή προσπάθεια διατήρησης της κυριαρχίας του εφαρμόζει και παγιώνει την αντικοινωνική πολιτική σε κάθε πτυχή της ζωής, με την εντατικοποίηση της εργασίας, της εκπαίδευσης, καταπατώντας ελευθερίες και δικαιώματα και ποινικοποιώντας οποιοδήποτε κομμάτι τις κοινωνίας αμφισβητεί την εξουσία του. Ακόμη και στην περίπτωση που δεν υπάρχουν επαρκή στοιχεία για ποινικοποίηση και καταστολή, τα εφευρίσκει και θέτει σε εφαρμογή νέα μέσα ακόμη και αν αυτά είναι αντιπαραθετικά με τις όποιες υποτιθέμενες «αξίες» της αστικής δικαιοσύνης. Είναι επόμενο να επιβάλλεται καθεστώς εξαίρεσης σε κομμάτια του κοινωνικού κινήματος που προτάσσουν την ενότητα των καταπιεσμένων και την αυτοοργάνωση της εργατικής τάξης στον αγώνα για τη χειραφέτηση της.

Ειδικά αυτή τη περίοδο που διανύουμε η επίθεση του Κεφαλαίου φέρει ως αποτέλεσμα και την όξυνση της κρατικής καταστολής, πλήττοντας τους/τις καταπιεσμένους/ες και τις αντιστάσεις τους. Απέναντι στις πολιτικές εξόντωσης και καταπίεσης στήνουμε αναχώματα με βασική προϋπόθεση την ενότητα της τάξης μας. Υπερασπιζόμενοι/ες τις κοινές μας ανάγκες στεκόμαστε αλληλέγγυοι/ες σε κάθε έναν και κάθε μία που μπαίνει στο στόχαστρο της κρατικής επιβολής. Στο κλίμα εκφοβισμού και εκμηδένισης των κοινωνικών αντιστάσεων εμείς απαντάμε με τη δημιουργία δομών και σχέσεων αλληλεγγύης που βασίζονται στην ελευθερία, την ισότητα και την αυτοοργάνωση σε κάθε εργασιακό χώρο, στις σχολές, στα σχολεία και στις γειτονιές. Η αλληλεγγύη, ως σχέση στο σήμερα, εκτός από υπόθεση αντίστασης αποτελεί και τον κύριο πυλώνα μιας νέας κοινωνίας, τον οποίο ενδυναμώνουμε και δημιουργούμε καθημερινά μέσα από την ενίσχυση των αγώνων ενάντια στην περιστολή των δικαιωμάτων και των ελευθεριών, για την υπεράσπιση της κοινωνικής μας θέσης, καθώς και κάθε άλλο αγώνα που μάχεται στην ρίζα του την σχέση εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

«Στη σύγχρονη δημοκρατία υποτίθεται πως δε διώκονται οι ιδέες, διώκονται οι πράξεις. Και όταν δεν υπάρχουν αξιόποινες πράξεις, εφευρίσκονται.» – Τ. Θεοφίλου

 -ΌΛΟΙ/ΕΣ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΟΝ ΤΑΣΟ ΘΕΟΦΙΛΟΥ ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΤΗΣ  ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗΣ ΗΜΕΡΑΣ ΔΡΑΣΗΣ, ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟ 24/6, 12:00 Π.Μ, ΣΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΑΚΙ

-ΜΠΛΟΚΑΡΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΠΟΙΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΦΡΟΝΗΜΑΤΩΝ

-ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΟΥ Τ. ΘΕΟΦΙΛΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΗΡΙΑΝΝΑΣ Β.Λ.

Αυτόνομο Σχήμα Ηλεκτρολόγων

Αυτόνομο Σχήμα Τοπογράφων

Ελευθεριακή Παρέμβαση Φιλοσοφικής

Ελευθεριακό Σχήμα Πληροφορικής ClassRΟΜ

Ελευθεριακό Σχήμα ΤΕΙ Πειραιά

Συνέλευση Μαθητών/τριών από τον Αναρχικό/Αντιεξουσιαστικό χώρο

Την Τετάρτη 24/5, κατά τη διάρκεια των φοιτητικών εκλογών, μια ολιγομελής ομάδα ατόμων επιτέθηκε στο παιδαγωγικό και στο κάτω πολυτεχνείο με σκοπό να κάψουν τις κάλπες και να σταματήσουν την εκλογική διαδικασία. Κατά την προσπάθεια αυτή δε δίστασαν να χρησιμοποιήσουν μέχρι και τσεκούρια, προέβησαν σε πλήθος τραμπούκικων και σεξιστικών απειλών, ενώ προχώρησαν σε άσκηση σωματικής βίας, με αποκορύφωμα το ξυλοδαρμό εργαζόμενου του ΕΚΠΑ και φοιτητών/ριών. Το σκηνικό της δράσης αυτής ολοκληρώθηκε με την επίθεση στην κατάληψη του μηχανουργείου, καθώς και το σπάσιμο και το κλέψιμο προσωπικών αντικειμένων.

Οι πρακτικές αυτές διακατέχονται από την φετιχοποίηση της βίας, καθώς κάποιοι εξωτερικοί παράγοντες από την ζωή και την οργανωμένη παρέμβαση εντός των σχολών, αντιλαμβάνονται την σωματική επιβολή ως το απόλυτο μέσο για την επίλυση πολιτικών ζητημάτων, όπως η λογική της ανάθεσης και της αντιπροσώπευσης. Άλλωστε, η συγκεκριμένη κίνηση προάγει την κουλτούρα του ολοκληρωτισμού και της ματσίλας και δεν έχει καμία σχέση με τις πρακτικές ενός απελευθερωτικού κινήματος, ενάντια στην βία του Κράτους και του Κεφαλαίου. Οι μεμονωμένες δράσεις με όρους θεάματος δεν συντελούν στην αλλαγή συνειδήσεων, προς μία κατεύθυνση οριζόντιας οργάνωσης και αγώνα, αλλά αντιθέτως δίνουν πάτημα στο Κράτος και τους μηχανισμούς τους να αναπαράγουν την ρητορική της “βίας και ανομίας” εντός των πανεπιστημίων.

Για εμάς η αντιεκλογική δράση, δεν περιορίζεται σε έναν στείρο αντιεκλογισμό μιας μέρας, αλλά εμπεριέχεται στην καθημερινή παρουσία και δράση στους φυσικούς μας χώρους, που αποδομεί την λογική της ανάθεσης και της ιεραρχίας. Δηλαδή από την μία, στην αντιπαράθεση με την αναδιάρθρωση του πανεπιστήμιου, μέσω των νέων προγραμμάτων σπουδών και οργανισμών, της μείωσης των φοιτητικών παροχών, της εντατικοποίησης της φοίτησης, που στοχεύει σε ένα νέο μοντέλο πειθήνιου/ας εργαζόμενου/ης, καθώς και της εισόδου της ιδιωτικής πρωτοβουλίας στην τριτοβάθμια. Από την άλλη στους αγώνες ενάντια στην φιλελεύθερη ιδεολογία του ατομισμού, του καριερισμού και συνολικά του κοινωνικού κανιβαλισμού. Η ενίσχυση και η σύνδεση των κοινωνικών αγώνων για την προάσπιση των εργατικών συμφερόντων εντός και εκτός των ιδρυμάτων οφείλει να είναι μέρος της ατζέντας του φοιτητικού κινήματος.

Το σύστημα των φοιτητικών εκλογών δημιουργεί την ψευδαίσθηση ενιαίων φοιτητικών συμφερόντων και όχι ταξικών, όπως και την αντίληψη της εναπόθεσης των αγώνων στα χέρια ειδικών. Το ξεπέρασμα αυτών των δομών του φοιτητικού κινήματος, μπορεί να γίνει μόνο μέσα από την μαζικοποίηση των από τα κάτω συλλογικών διαδικασιών, όπως γενικές συνελεύσεις, πρωτοβουλίες αγώνα φοιτητών/ριών και εργαζομένων κ.λ.π. και την ενδυνάμωση ενός ταξικού συνδικαλισμού, που δεν περιορίζεται σε αντιστάσεις και θέσεις άμυνας, αλλά επιβάλλει με βάση τις υλικές ανάγκες και τα κοινά μας συμφέροντα. Η βία μπορεί να αποτελέσει εργαλείο του φοιτητικού κινήματος, όταν νομιμοποιείται από τους καταπιεσμένους/ες και στρέφεται ενάντια στον κόσμο του Κεφαλαίου. Για αυτό και η κατάργηση των φοιτητικών εκλογών είναι χρέος των ίδιων των φοιτητών/ριών και όχι κάποιων “πεφωτισμένων”.

Η κατάργηση των εκλογών είναι υπόθεση του φοιτητικού κινήματος.

Αυτόνομο σχήμα Ηλεκτρολόγων

Αυτόνομο σχήμα Τοπογράφων

Ελευθεριακό σχήμα Πληροφορικής ClassRom

Ελευθεριακό σχήμα ΤΕΙ Πειραιά

Τα αφεντικά και το Κράτος φροντίζουν για την υποτίμηση της εργατικής μας δύναμης και των ίδιων μας των ζωών. Αυτό γίνεται εμφανές μέσα από τις ελαστικές μορφές εργασίας, τις εξευτελιστικές αμοιβές και την ανασφάλιστη εργασία, που πλέον θεωρούνται κάτι το αυτονόητο. Παράλληλα, η επίθεση τους συνεχίζεται σε κάθε επίπεδο, τόσο με την περιστολή των δικαιωμάτων (κεκτημένων από εργατικούς αγώνες) όπως η προσπάθεια να καταργήσουν την Κυριακάτικη αργία στο όνομα της κερδοφορίας, όσο και με την καταστολή των εργαζομένων που αντιστέκονται (δίωξη των 14 απεργών διοικητικών του ΕΚΠΑ και του ΕΜΠ που το Κράτος επιχειρεί να τους δικάσει προσπαθώντας να ποινικοποιήσει τον δίκαιο αγώνα τους).

Στα δικά μας…

Με το νέο ακαδημαϊκό έτος να έχει ξεκινήσει για τα καλά, κάθε φοιτητής/ρια έχει έρθει αντιμέτωπος/η με την κατάσταση που επικρατεί στο ΤΕΙ. Το κόστος φοίτησης είναι μεγάλο και το βάρος του μετακυλίεται στους/στις φοιτητές/ριες, με το ίδρυμα να μην παρέχει δωρεάν σίτιση, στέγαση και μεταφορές. Στην ήδη επιβαρυμένη καθημερινότητα του καθενός και της καθεμιάς μας, έρχονται να προστεθούν:

• υπεράριθμα εργαστηριακά τμήματα με λίστες αναμονής
• 35ωρο όριο δήλωσης ωρών ανά εξάμηνο
• ανεπαρκή συγγράμματα και ελάχιστες σημειώσεις στην πλειονότητα των μαθημάτων
• ελλείψεις στον υλικοτεχνικό εξοπλισμό
• αναλώσιμα με τα οποία επιβαρυνόμαστε εμείς

 Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία, θέλουμε τους πρόσφυγες σε όλα τα σχολεία

Αυτό ήταν το κεντρικό σύνθημα της μαθητικής διαδήλωσης που έγινε στα Χανιά, καθώς από τις προηγούμενες μέρες οι μαθητές κι οι μαθήτριες κατέλαβαν συμβολικά τα σχολεία τους, δηλώνοντας την αλληλεγγύη τους στους πρόσφυγες και τους/τις μετανάστες/ριες. Έγινε παραπάνω από σαφές, ότι τα σχολεία, όσο ανοικτά είναι για τους ντόπιους άλλο τόσο είναι και για τους πρόσφυγες. Τα σχολεία είναι η αρχή, οι σχολές και τα πανεπιστήμια, οι πλατείες κι οι γειτονιές, όλοι οι χώροι εργασίας, πρέπει να ακολουθήσουν τη λογική της συμβίωσης για την επιβίωση όλων, και το τεράστιο κίνημα αλληλεγγύης να εξαφανίσει τις ελάχιστες ρατσιστικές κορώνες.

Στις καρδιές μας κουβαλάμε έναν καινούριο κόσμο…

Καθώς το φοιτητικό κίνημα είναι στα χειρότερα του, καλούμαστε να δομήσουμε ένα μαζικό φοιτητικό κίνημα σχεδόν από το μηδέν.  Για εμάς, το φοιτητικό κίνημα πρέπει να έχει ως βάση τα ταξικά μας συμφέροντα και όχι τις όποιες μικροπολιτικές αγκυλώσεις. Χρειαζόμαστε ένα φοιτητικό κίνημα το οποίο θα απαντάει στις ανάγκες του κάθε φοιτητή και της κάθε φοιτήτριας, στις ανάγκες του κάθε νέου εργαζόμενου και νέας εργαζόμενης, στις ανάγκες της ίδιας της κοινωνίας.

Στα προβλήματα που όλοι και όλες μας αντιμετωπίζουμε, προτάσσουμε τη συλλογική οργάνωση και αντίσταση, με επίκεντρο τις υλικές μας ανάγκες και τα κοινά μας συμφέροντα. Απέναντι στην καταπίεση που δεχόμαστε, προτάσσουμε την αλληλεγγύη μεταξύ των καταπιεσμένων. Όπως γίνεται αντιληπτό, σε ένα διαταξικό σώμα, οι ανάγκες είναι διαφορετικές. Το δικό μας έργο λοιπόν, είναι να απομονώσουμε τις αντιδραστικές δυνάμεις που υπερασπίζονται τα αφεντικά και τα κέρδη τους μέσα στις σχολές μας. Το μέσο για τη συλλογικοποίηση των αναγκών μας και των συμφερόντων μας είναι οι μαζικές συλλογικές διαδικασίες του Φοιτητικού Συλλόγου. Με αφορμή τις ημέρες του Πολυτεχνείου και με στόχο τη διεξαγωγή των Γενικών Συνελεύσεων σε μια ταξική κατεύθυνση, διασφαλίζοντας την άμεση δράση, κρίνουμε απαραίτητη την παρουσία όλων μας στη Γενική Συνέλευση της Δευτέρας.

 Όλοι και όλες στη Γενική Συνέλευση του Φοιτητικού Συλλόγου

τη Δευτέρα 14/11 στο αμφιθέατρο Χατζηνικολάου.

Η Δευτέρα 24/10 ορίστηκε δικάσιμος για την υπόθεση των 14 διοικητικών υπαλλήλων που κατηγορούνται από το Κράτος για τη συμμετοχή τους στη μεγάλη απεργία των διοικητικών. To φθινόπωρο του ’13, ακριβώς το ίδιο κράτος έθεσε σε διαθεσιμότητα πάνω από 1600 εργαζόμενους/ες σε εκπαιδευτικά ιδρύματα (ο κύριος όγκος των οποίων βρισκόταν σε ΕΚΠΑ και ΕΜΠ). Οι διοικητικοί υπάλληλοι απάντησαν με τη μαζικότερη πολύμηνη απεργιακή κινητοποίηση -των τελευταίων πολλών χρόνων- στον κλάδο της εκπαίδευσης, προκειμένου να υπερασπιστούν το δικαίωμά τους στην εργασία. Εν τέλει, οι εργαζόμενοι/ες, επέστρεψαν στις θέσεις εργασίας τους. Φυσικά, το Κράτος προσπαθεί για μια ακόμη φορά να πλήξει με κάθε τρόπο το εργατικό κίνημα, καθώς κινείται νομικά έναντι των 14 συναδέλφων, ποινικοποιώντας τον δίκαιο αγώνα τους.

Όμως στον ίδιο χρόνο, ο αγωνιζόμενος Φοιτητικός Σύλλογος της Νομικής διανύει τη δεύτερη βδομάδα κατάληψης της σχολής, ενάντια στα δίδακτρα που επιβάλλονται στα μεταπτυχιακά προγράμματα. Το κόστος φοίτησης αυξάνεται με κάθε πιθανό τρόπο, και δεν περιορίζεται σε αυτό της στέγασης ή της σίτισης και των καθημερινών μετακινήσεων. Στο σημείο που αφορά συγκεκριμένα το ΤΕΙ Πειραιά, τα εργαστήρια ξεκινούν με καθυστέρηση ήδη δύο εβδομάδων και με τα συνηθισμένα προβλήματα να γίνονται πλέον κλασικά:

-Υπεράριθμα εργαστηριακά τμήματα με γιγαντιαίες λίστες αναμονής

-35ωρο όριο δήλωσης μαθημάτων και αλυσίδες

-Ανεπαρκή συγγράμματα και ελάχιστες σημειώσεις στην πλειονότητα των μαθημάτων

-Ελλείψεις στον υλικοτεχνικό εξοπλισμό και αναλώσιμα με το κόστος των οποίων επιβαρυνόμαστε 

Την ίδια περίοδο χιλιάδες πρόσφυγες παλεύουν για την επιβίωση υπό τις άθλιες συνθήκες των κέντρων κράτησης, τόσο στη Μόρια όσο και αλλού. Οι απαραίτητες ενέργειες  για την παροχή ασύλου περιλαμβάνουν μερικές αρκετά δυσκίνητες διαδικασίες. Θετική εξέλιξη αποτελεί η πρόσβαση προσφυγόπουλων στα σχολεία, κόντρα στις ελάχιστες ρατσιστικές κορώνες. Το τεράστιο κίνημα αλληλεγγύης έρχεται να αποκρούσει τις παραφωνίες μίσους και με την ύπαρξή του δηλώνει πως οι πρόσφυγες είναι καλοδεχούμενοι. Στο σημείο που μας αναλογεί, ανυπομονούμε να τους δούμε όχι μόνο στα σχολεία, αλλά και στις σχολές μας, στις γειτονιές, τους χώρους εργασίας και σε κάθε πτυχή της καθημερινής ζωής.

Καλούμε τον Φοιτητικό Σύλλογο της ΣΤΕΦ, για όλα τα παραπάνω ζητήματα, να συνεδριάσει την Τρίτη 1 Νοέμβρη. Όλοι και όλες μαζί, να σπάσουμε το κλίμα εφησυχασμού που κυριαρχεί. Ενάντια στην καταστολή των κοινωνικών αγώνων, να οργανωθούμε και να  διεκδικήσουμε τα δικαιώματά μας. Προτάσσουμε την αλληλεγγύη μεταξύ των καταπιεσμένων και τη συλλογική οργάνωση γύρω από τις ανάγκες μας. Για να ζήσουμε με αξιοπρέπεια.

Όλοι/ες στη Γενική Συνέλευση την Τρίτη 1/11 στις 13.00, στο αμφιθέατρο Χατζηνικολάου.

Τα προβλήματα που αντιμετωπίζει κανείς/μία όταν σπουδάζει, σχετίζονται ως συνήθως με το κόστος φοίτησης (σίτιση, στέγαση και μεταφορές), και τα τελευταία χρόνια παραμένουν άλυτα. Σε αυτά προστίθεται το γεγονός ότι το ΤΕΙ Πειραιά είναι ένα από τα πρώτα ιδρύματα που εφάρμοσαν με παταγώδη «επιτυχία» μέρος του νόμου Διαμαντοπούλου. Πρόκειται για το ίδρυμα που εφαρμόζει αλυσίδες μαθημάτων ενώ ταυτόχρονα ισχύει το 35ωρο όριο δήλωσης ωρών ανά εξάμηνο, ενώ όμως με το πρόγραμμα σπουδών καθιερώνεται η εντατικοποίηση στη ζωή του κάθε φοιτητή και της κάθε φοιτήτριας. Αυτή ακριβώς είναι η συνταγή για ένα πανεπιστήμιο που έχει ως στόχο την πειθάρχηση των φοιτητών/ριών, όπως και των εργαζομένων σε αυτό, την απονέκρωση των συλλογικών διαδικασιών και διεκδικήσεων, με σκοπό την αδιάκοπη τροφοδότηση της κοινωνίας με εργαζόμενους/ες, για την εξυπηρέτηση των αναγκών του Κεφαλαίου.

40 ώρες για 400 ευρώ…

Με το κόστος φοίτησης να μετακυλίεται στις πλάτες (ή πιο συγκεκριμένα στην τσέπη) των φοιτητριών/των μεγάλο μέρος αυτών, καλείται να εργαστεί προκειμένου να αντεπεξέλθει αλλά και να επιβιώσει. Όσοι και όσες όντως καταφέρουμε να βρούμε κάποια δουλειά, με την ανεργία να κυριαρχεί, τότε αυτή θα είναι κακοπληρωμένη, ανασφάλιστη και φυσικά «μαύρη» αφού αυτές είναι οι μορφές εργασίας που συναντά κανείς/καμία σήμερα.

Σαν να μην ήταν αρκετή η επισφάλεια ή η ανεργία, το Κράτος αποφάσισε να μας δώσει μια υποτιθέμενη οικονομική «ανάσα», να προχωρήσει δηλαδή, στη δημιουργία προγραμμάτων εργασίας ορισμένου χρόνου όπως τα Voucher, αλλά και η μαθητεία όπως, φυσικά, προβλέπεται από το «Εθνικό Σχέδιο Δράσης για την Απασχόληση των Νέων». Πρόκειται για προγράμματα ανακύκλωσης ανέργων που στην πραγματικότητα προσφέρουν επισφαλή εργασία για λίγους μήνες έναντι εξευτελιστικών αμοιβών, σε μια προσπάθεια να καλύψουν «τρύπες» σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα.

Συμβίωση και συνύπαρξη ενάντια στο μίσος

Το τελευταίο διάστημα, ελάχιστες μέρες απ’ όταν ανακοινώθηκε ότι τα προσφυγόπουλα θα έχουν πρόσβαση  στην εκπαίδευση και στις σχολικές εγκαταστάσεις, σιχαμένοι ρατσιστές γονείς προσπάθησαν -σε ένα εθνικιστικό παραλήρημα μισανθρωπιάς και ξενοφοβίας–  να σμιλεύσουν ένα κλίμα εναντίον των παιδιών αυτών, αλλά και των προσφύγων συνολικά, όπως στην περίπτωση του Ωραιόκαστρου. Δεν πέτυχαν τον σκοπό τους, γιατί η κοινωνία απάντησε σθεναρά δείχνοντας πως δεν τους ανέχεται.

Για εμάς είναι ξεκάθαρο πως οι πρόσφυγες και οι μετανάστες/ριες, πόσο μάλλον τα παιδιά τους, είναι ευπρόσδεκτοι/α στα σχολεία και στις σχολές μας, όπως στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές, τις πλατείες και τα γήπεδα. Κανένας φασίστας δε θα αποκλείσει τα παιδιά από το παιχνίδι, την άθληση και τα γράμματα. Οι πρόσφυγες δεν ήταν ποτέ το πρόβλημα, αλλά τα άθλια κράτη και οι απάνθρωπες πολιτικές τους, η Ευρωπαϊκή Ένωση, η Ελλάδα και η Τουρκία και η ντροπιαστική συμφωνία τους. Καμία ανοχή λοιπόν, στις ρατσιστικές αντιπροσφυγικές πολιτικές των κρατών, καμία ανοχή σε όποιον «περήφανο πατριώτη» επιχειρήσει να εναντιωθεί στην εισροή των προσφύγων στην καθημερινή μας ζωή.

Και τώρα τι κάνουμε;

Ο Φοιτητικός Σύλλογος είναι το σύνολο των φοιτητών και φοιτητριών ανά σχολή (ΣΤΕΦ/ΣΔΟ). Ως υποσύνολο της κοινωνίας, ο σύλλογος είναι διαταξικός καθώς τον απαρτίζει κόσμος με διαφορετική ταξική προέλευση και θέση. Η Γενική Συνέλευση είναι το ανώτατο αποφασιστικό όργανο του συλλόγου. Συμμετέχει όποιος/α είναι μέλος, και είναι απαραίτητη καθώς διασφαλίζει την άμεση δράση με σκοπό την επίλυση των προβλημάτων που αφορούν τον κόσμο του συλλόγου. Ενάντια στις από τα πάνω αποφάσεις του διοικητικού συμβουλίου που βασίζεται στην όποια νομιμοποίηση του προσδίδει το πανηγύρι των φοιτητικών εκλογών, αντιπροτείνουμε τις μαζικές γενικές συνελεύσεις που όλοι και όλες συνδιαμορφώνουμε και συναποφασίζουμε δίχως ιεραρχίες και χωρίς γραφειοκρατίες.

Όπως γίνεται αντιληπτό, σε ένα διαταξικό σώμα, οι ανάγκες είναι διαφορετικές. Το δικό μας έργο λοιπόν, είναι να απομονώσουμε τις αντιδραστικές δυνάμεις που υπερασπίζονται τα αφεντικά και τα κέρδη τους μέσα στις σχολές μας. Με στόχο τη διεξαγωγή των γενικών συνελεύσεων σε μια ταξική κατεύθυνση, δρούμε μαζικά, ενάντια στις επιταγές Κράτους και Κεφαλαίου για περισσότερη φτώχεια και καταπίεση.

Στα προβλήματα που όλοι και όλες μας αντιμετωπίζουμε, προτάσσουμε τη συλλογική οργάνωση και αντίσταση, με επίκεντρο τις υλικές μας ανάγκες και τα κοινά μας συμφέροντα. Απέναντι στην καταπίεση που δεχόμαστε, προτάσσουμε την αλληλεγγύη μεταξύ των καταπιεσμένων.

Η αλληλεγγύη μας είναι αυτή που θα νικήσει!

ΠΛΑΙΣΙΟ ΛΟΓΟΥ 

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΟΥ ΣΧΗΜΑΤΟΣ

ΤΕΙ ΠΕΙΡΑΙΑ 

Είναι πραγματικά αξιοπερίεργος ο τρόπος με τον οποίο μπορεί και λειτουργεί σήμερα το ΤΕΙ, υποθετικά παράγοντας γνώση και ουσιαστικά προετοιμάζοντας τη νεολαία για την όποια συμμετοχή της στην παραγωγική διαδικασία. Οι συνθήκες φοίτησης που επικρατούν είναι γνωστές σε όλους/ες μας καθώς τις  βιώνουμε καθημερινά στη σχολή. Τα υπεράριθμα εργαστηριακά τμήματα, λόγω της μη πρόσληψης διδακτικού προσωπικού, οι 35ωρες δηλώσεις μαθημάτων, οι αλυσίδες και η έλλειψη υλικοτεχνικών υποδομών είναι πια κομμάτια της ίδιας μας της καθημερινότητας. Στην υποβάθμιση αυτής, έρχεται να προστεθεί η ανυπαρξία εστιών με αποτέλεσμα αρκετοί φοιτητές να αναγκάζονται να νοικιάζουν ενώ δεν έχουν τέτοια οικονομική δυνατότητα, όπως και το γεγονός ότι δεν επιτρέπεται να τρώνε όλοι/ες δωρεάν στη σίτιση με πρόφαση το έτος φοίτησης. Και φυσικά για όλες και όλους ισχύει η καθημερινή οικονομική επιβάρυνση της τιμής των εισιτηρίων για τις μεταφορές, τα οποία μάλιστα πρόκειται να υποστούν και άλλη αύξηση.

Βιώνοντας αναπόφευκτα την κατάσταση αυτή, δεν θα μπορούσαμε να μην αναφερθούμε στην απαξίωση και τη διάλυση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, στα πλαίσια της αναδιάρθρωσής της, στην οποία πρώτο λόγο έχουν οι επιχειρήσεις και το ιδιωτικό κεφάλαιο, στοχεύοντας έτσι η εκπαίδευση να καλύψει ακόμη περισσότερο τις ανάγκες  των ισχυρότερων σε οικονομικό επίπεδο. Ταυτόχρονα ο υπουργός παιδείας Ν. Φίλης μας ενημερώνει ότι το υπουργείο προετοιμάζει ένα νέο πολυνομοσχέδιο, βασιζόμενο φυσικά στα μέτρα και τις επιταγές των μνημονίων.

Εδώ και 6 χρόνια έχουμε ζήσει μια περίοδο κόλαση για τον κόσμο της Εργασίας. Μια περίοδο κοινωνικής καταστροφής κατά την οποία έγινε καθημερινό φαινόμενο η ύπαρξη μνημονίων και αντεργατικών πολιτικών, που με τα μέτρα τους έφεραν: μειώσεις μισθών, απελευθέρωση απολύσεων, υποτίμηση της εργατικής μας δύναμης και συνεχής επίθεση σε κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα και ελευθερίες. Τα τελευταία μέτρα που ήρθαν να προστεθούν στα ήδη εφαρμοζόμενα, είναι αυτά των κατασχέσεων της πρώτης κατοικίας και οι μεταρρυθμίσεις στο συνταξιοδοτικό, με αποτέλεσμα την αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης αλλά μείωση των συντάξεων παράλληλα, ενώ μετατροπές γίνονται και στη φορολογία καθώς ο νέος προϋπολογισμός προβλέπει νέες αυξήσεις στις φορολογικές εισφορές.

Όλα τα παραπάνω έρχονται να προστεθούν σε ό,τι συναντούσε κανείς/καμία στις δουλειές που έβρισκε προκειμένου να καλύψει το κόστος φοίτησης όταν έκανε τα πρώτα βήματα ως φοιτητής ή νέος/α εργαζόμενος/η. Σήμερα αν καταφέρουμε να βρούμε κάποια δουλειά, με την ανεργία να κυριαρχεί, αυτή θα είναι κακοπληρωμένη, ανασφάλιστη και φυσικά «μαύρη» αφού οτιδήποτε διαφορετικό δεν θα υπερασπιζόταν τα συμφέροντα των αφεντικών. Μιας και δεν μας έφταναν η επισφάλεια και η ανεργία, το Κράτος αποφάσισε για να μας δώσει μια υποτιθέμενη οικονομική «ανάσα», με τη δημιουργία των 5μήνων προγραμμάτων Voucher, προγραμμάτων ειρωνικότατα επονομαζόμενης ως «κοινωφελούς» εργασίας, όπως  και τη μαθητεία. Προγράμματα δηλαδή ανακύκλωσης ανέργων που ουσιαστικά προσφέρουν ανασφάλιστη εργασία για λίγους μήνες έναντι εξευτελιστικών αμοιβών. Με λίγα λόγια, συναντάμε τη απόλυτη νομιμοποίηση της επισφάλειας και την κατάργηση κάθε εργασιακού μας δικαιώματος από το ίδιο το Κράτος.

Φυσικά, για να εφαρμοστούν τέτοιες αντεργατικές πολιτικές εξουθένωσης του κόσμου της εργασίας, χρειάζεται και ανάλογη πολιτική διαχείριση των κοινωνικών αντιστάσεων και των κινημάτων. Δεν είναι καθόλου παράλογο λοιπόν, το γεγονός ότι η Κυβέρνηση επιλέγει να χτυπήσει και να συλλάβει απεργούς συνδικαλιστές όπως έγινε στο εργοστάσιο της Γενικής Ανακύκλωσης στα Ιωάννινα πριν μερικές μέρες.

Όμως η καταστολή, οι συλλήψεις και οι απαγορεύσεις δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο. Γενικότερα στην Ευρωπαϊκή Ένωση παρατηρείται μια χαρακτηριστική ένταση της καταστολής. Στο πλαίσιο αυτό, διώκονται και 5 φοιτητές από την Ελλάδα, που έτυχε να βρεθούν στο Μιλάνο την περασμένη πρωτομαγιά και να συμμετάσχουν στην εργατική διαδήλωση του No Expo. Μια διαδήλωση που εναντιωνόταν σε μια έκθεση επιχειρηματικότητας που είχε σκοπό την αύξηση του κέρδους εταιριών εις βάρος εργαζομένων. Το ιταλικό κράτος ζητά από τις αρχές του ελληνικού κράτους, τη μόνιμη έκδοση των 5 αγωνιστών ώστε να δικαστούν εκεί σε βαθμό κακουργήματος, ενώ εδώ το ίδιο κατηγορητήριο δεν αντιμετωπίζει αντίστοιχου βάρους αξιόποινο.

Παράλληλα στη Γαλλία έχουμε απαγόρευση εκδηλώσεων και διαδηλώσεων, με αποτέλεσμα πριν μερικές μέρες να υπάρξει όργιο καταστολής σε διαδήλωση για την κλιματική αλλαγή, η οποία όμως είχε εξελιχθεί και σε πορεία ενάντια στο καθεστώς έκτακτης ανάγκης που εφαρμόζεται στη Γαλλία, το ίδιο που προσπαθεί να δικαιολογήσει την παρουσία του στρατού στο δρόμο, και τα κλειστά σύνορα με αφορμή τις πρόσφατες επιθέσεις στο Παρίσι. Κλειστά σύνορα που συναντάμε σε σχεδόν ολόκληρη την Ευρώπη-φρούριο, με αποτέλεσμα χιλιάδες μετανάστες/ριες να εγκλωβίζονται σε σύνορα και στρατόπεδα συγκέντρωσης αδυνατώντας να συνεχίσουν το ταξίδι τους προς αναζήτηση ασφάλειας και εργασίας.

Ενόψει λοιπόν της πανεργατικής απεργίας στις 3 Δεκέμβρη, επιλέγουμε να μην μείνουμε με σταυρωμένα τα χέρια και να πάρουμε θέσεις μάχης και αγώνα. Δεν είμαστε διατεθειμένοι να αφήσουμε κανένα αφεντικό, κανέναν εργολάβο και καμία κυβέρνηση να παίζει παιχνίδια πάνω στις πλάτες μας. Έτσι συμμετέχοντας στις συλλογικές διαδικασίες του συλλόγου μας παλεύουμε για μα στείλουμε ένα ξεκάθαρο μήνυμα αντεπίθεσης και επαγρύπνησης. Οργανωνόμαστε συλλογικά γύρω από τα ταξικά μας συμφέροντα για να τσακίσουμε κάθε πολιτική που μας χώνει βαθύτερα στη φτώχεια και την ανεργία.

Με στόχο κάθε συμφοιτητής/ρια μας να τρώει δωρεάν στη σίτιση και να πηγαινοέρχεται δωρεάν στο ΤΕΙ. Με στόχο να μπορεί να αποκτήσει τις απαραίτητες γνώσεις για να μπορεί να εργαστεί και όχι να δουλέψει 40 ώρες για 400 ευρώ σε μια επιχείρηση. Με στόχο κανένας συμφοιτητής μας και κανένας αγωνιστής να μην εκδοθεί στο ιταλικό κράτος επειδή συμμετείχε σε κοινωνικό αγώνα υπερασπιζόμενος τα συμφέροντά της τάξης του.

Για όλους τους παραπάνω λόγους προτείνουμε:

• Συμμετοχή του Συλλόγου στη Γενική Απεργία την Πέμπτη 3/12, στις 11:00, στο Μουσείο με κατάληψη της σχολής.
• Συμμετοχή του Συλλόγου μαζί με τους υπόλοιπους Φοιτητικούς Συλλόγους , την Κυριακή 6 Δεκέμβρη στην πορεία, 7 χρόνια μετά την κρατική δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου.
• Παρέμβαση στα γραφεία του ΟΣΥ στο Ρέντη τη Δευτέρα 14/12, με σκοπό τη διαγραφή προστίμων και τη διεκδίκηση δωρεάν μεταφορών για φοιτητές, ανέργους και μετανάστες.
• Κινητοποίηση στον Πρόεδρο, για την υποχρηματοδότηση και την εντατικοποίηση των σπουδών μας την Τρίτη 8 Δεκέμβρη, στις 12:00.
• Να παραβρεθεί ο Σύλλογος στη συγκέντρωση αλληλεγγύης για τους 5 φοιτητές την ημέρα της απόφασης του εφετείου, όποτε αυτό οριστεί.

Οι κοινωνικοί αγώνες, δεν καταστέλλονται.

 Τα ξημερώματα της Πέμπτης 12/11, την ημέρα της Γενικής Απεργίας, οι αστυνομικές δυνάμεις συνοδεία εισαγγελέων εισέβαλαν στα σπίτια 5 φοιτητών που διαμένουν στην περιοχή της Αγίας Παρασκευής.

Οι φοιτητές, κατά τη διάρκεια ταξιδιού τους στο Μιλάνο της Ιταλίας, συμμετείχαν στην απεργιακή κινητοποίηση της Πρωτομαγιάς, με σημείο αιχμής την εναντίωση στη διοργάνωση της διεθνούς έκθεσης Expo 2015, υπερασπιζόμενοι τα ταξικά τους συμφέροντα. Το χρονικό του διακρατικού παροξυσμού καταστολής, ξεκινά να εκτυλίσσεται στις 2 Μαΐου 2015, με τη βίαιη προσαγωγή των 5 φοιτητών από τις Ιταλικές αρχές σε καφετέρια του Μιλάνο, στα πλαίσια μαζικών προσαγωγών.

Η συνέχεια δόθηκε πριν από μερικές μέρες καθώς οι ελληνικές αρχές κατά την εισβολή τους, προχώρησαν στην σύλληψη των 5 φοιτητών, υπό την αιτία ότι εκκρεμεί γι’ αυτούς Ευρωπαϊκό Ένταλμα Σύλληψης το οποίο και εξέδωσε η εισαγγελική αρχή του Μιλάνου. Το εν λόγω ένταλμα προστάζει την έκδοσή τους στην Ιταλία, με πρόφαση το γεγονός ότι κατά κάποιον τρόπο «εθεάθησαν» να συμμετέχουν σε επεισόδια κατά τη διαδήλωση της εργατικής Πρωτομαγιάς.

Η αλληλεγγύη του κόσμου που βρέθηκε έξω από το Εφετείο την επομένη της σύλληψης, κατάφερε να αποτρέψει την προφυλάκισή τους από το ελληνικό Κράτος. Όμως εκκρεμεί αν θα εκδοθούν οι 5 φοιτητές στην Ιταλία, όπου δεν υπάρχει κατώτατο χρονικό όριο προφυλάκισης μέχρι τη διεξαγωγή της δίκης, αλλά και όπου παραπτώματα πλημμεληματικού χαρακτήρα, θεωρούνται κακουργήματα με βάσει την εκεί νομοθεσία. Αξίζει να σημειωθεί ότι δεν υπάρχει δεδικασμένο σε ανάλογη περίπτωση, από τις απαρχές της θέσπισης του Ευρωπαϊκoύ Εντάλματος Σύλληψης, όπου να ζητείται η έκδοση πολιτών από ένα κράτος της ΕΕ σε ένα άλλο, για λόγους που αφορούν την κοινωνική τους δράση.

Η δίωξη συμφοιτητή μας, μέλους του Φοιτητικού Συλλόγου ΣΤΕΦ ΤΕΙ Πειραιά, αλλά και των υπόλοιπων τεσσάρων φοιτητών δεν μπορεί, παρά να μας βρει σε θέση άμυνας. Αμυνόμαστε ενάντια στην στοχοποίηση συναγωνιστών, ενάντια στην καταστολή των αγώνων, ενάντια στην ποινικοποίηση της συλλογικής δράσης. Απέναντι τόσο στην διακρατική καταστολή, όσο και στην αστική δικαιοσύνη, προτάσσουμε την ταξική αλληλεγγύη στους πέντε συμφοιτητές και συναγωνιστές μας. Καλούμε τους υπόλοιπους Φοιτητικούς Συλλόγους και τα Σωματεία να στηρίξουν τους διωκόμενους, με ψηφίσματα αλληλεγγύης. Καλούμε τους φοιτητές και τους εργαζόμενους του ΤΕΙ, και τις συλλογικότητες και οργανώσεις του αντικαπιταλιστικού κινήματος να σταθούν στο πλευρό των εκζητούμενων κοινωνικών αγωνιστών.

-Τρίτη 24/11 στις 18:00, σε συγκέντρωση στην Ιταλική πρεσβεία.

-Σάββατο 28/11 στις 12.00, σε πορεία στο Μοναστηράκι, στα πλαίσια της Πανευρωπαϊκής ημέρας αλληλεγγύης στους συλληφθέντες του No Expo.

Καμία έκδοση των συμφοιτητών μας.

Καμία δίωξη των συναγωνιστών μας.

Επειδή ως εργαζόμενοι/ες, εντός ή εκτός παραγωγής, αντιλαμβανόμαστε την αναγκαιότητα να ενώσουμε τις φωνές μας και τη δράση μας με τον υπόλοιπο κόσμο της Εργασίας, θεωρούμε απαραίτητη την παρουσία μας στον δρόμο την ημέρα της Γενικής Απεργίας, στις 12 Νοέμβρη. Ως Γενική Απεργία ορίζεται η μαζική άρνηση εργατικών ομάδων να εκτελέσουν εργασία σε μια ολόκληρη περιοχή ή χώρα, ως μέσο άσκησης πίεσης των εργαζομένων προς τα αφεντικά ή προς το Κράτος. Είναι προφανές ότι μια τέτοια μέρα απεργούμε από τη δουλειά μας και στεκόμαστε δίπλα στους εργαζομένους των σχολών μας και όχι μόνο, που ασκούν το συνδικαλιστικό τους δικαίωμά στην απεργία. Ως ένδειξη ταξικής αλληλεγγύης είμαστε με τους εργαζόμενους, είμαστε οι εργαζόμενοι. Από τη Γενική Απεργία της Πέμπτης, μέχρι τη Γενική Απεργία Διαρκείας.

Η Γενική Συνέλευση το μέσο μας

Η Γενική Απεργία το όπλο μας

 Πρόταση του Ελευθεριακού Σχήματος προς το σώμα της ΓΣ του Φοιτητικού Συλλόγου της ΣΤΕΦ.

Την Πέμπτη 12/11 μετά από πολύ καιρό, έχει καλεστεί πανεργατική Γενική Απεργία από τις ξεπουλημένες και γραφειοκρατικές ομοσπονδίες, αλλά και από τα πρωτοβάθμια σωματεία, τις εργατικές οργανώσεις και τα σχήματα σε χώρους εργασίας, στο πλαίσιο αντίδρασης στην υπερψήφιση των προαπαιτούμενων μέτρων για το Μνημόνιο ΙΙΙ, πριν λίγες εβδομάδες, και την εφαρμογή της λιτότητα που συνεπάγονται στο άμεσο μέλλον. Σε αυτό το πακέτο μέτρων συμπεριλαμβάνεται η διάλυση της ασφάλισης των εργαζομένων, μια ακόμη μεγαλύτερη μείωση των συντάξεων αλλά και οι πλειστηριασμοί και κατασχέσεις πρώτης κατοικίας για όσους δεν έχουν τη δυνατότητα να αποπληρώσουν τα χρέη τους στις τράπεζες.

Κοινοβουλευτισμός ή λιτότητα; (spoiler alert: αυτά πάνε μαζί)

Όπως γίνεται αντιληπτό, το σκεπτικό στο οποίο ενέμεινε μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας και του κόσμου της Εργασίας συγκεκριμένα, ότι δηλαδή τόσο ο κοινοβουλευτισμός, όσο κι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα είναι οι λύσεις απέναντι στη φτώχεια και τους μισθούς πείνας, την εξαθλίωση, τις χιλιάδες απολύσεις και την ανεργία, που είχαν εντείνει τα μνημόνια και οι αντεργατικές πολιτικές των προηγούμενων ετών, αποδείχτηκε περίτρανα ότι είναι λανθασμένο. Παραδίδοντας μάλιστα υποδειγματικά μαθήματα προσήλωσης στις επιταγές των αφεντικών και του Κεφαλαίου, η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ  έχει εφαρμόσει σε λιγότερο από 1 χρόνο όλα αυτά που διατυμπάνιζε ότι θα πάρει πίσω και θα ακυρώσει.

Στο ρόλο άξιου συνεχιστή των προηγούμενων κυβερνήσεων όσον αφορά και την εκπαίδευση, καθώς σχεδόν ένα χρόνο τώρα η απαξίωση των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων συνεχίζει ακάθεκτη καθώς η υποχρηματοδότηση έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο δίνοντας έτσι χώρο στην ιδιωτική παρέμβαση στην εκπαίδευση. Το κόστος φοίτησης αυξάνεται συνεχώς και παράλληλα τα πτυχία αποτελούν τίτλους παρασήμων ανέργων που βγαίνουν/με  πτυχιούχοι σε ένα εργασιακό περιβάλλον που θυμίζει μεσαίωνα, όπου και  κυριαρχούν τα προγράμματα του ΟΑΕΔ και του ΕΣΠΑ και η «μαύρη» και ανασφάλιστη εργασία.

Με τους μετανάστες είμαστε μαζί.

Ήδη η γενιά μας έχει γνωρίσει πολύ καλά τι θα πει εκμετάλλευση, αδιέξοδο και μετανάστευση, καθώς χιλιάδες νέοι και όχι μόνο, κατευθύνονται στο εξωτερικό για ένα καλύτερο αύριο και λίγο καλύτερες συνθήκες εργασίας. Όπως εμείς έτσι και χιλιάδες άνθρωποι από τις χώρες της ανατολής κατευθύνονται προς τα Ευρωπαϊκά κράτη αναζητώντας ειρήνη, ζωή και εργασία με αξιοπρέπεια. Στη πλειονότητα τους όμως πρόσφυγες και μετανάστες/ριες γνωρίζουν την υπερεκμετάλλευση στις χώρες που επιθυμούν και στη διαδρομή προς αυτές, αν δεν βρουν τον θάνατο στα ευρωπαϊκά σύνορα και κυρίως στα σύνορα του ελληνικού κράτους με το δολοφονικό φράκτη του Έβρου και τους ένοπλους μισθοφόρους της FRONTEX.

 Ο κόσμος δεν κερδίζεται με προσευχές.

Πρέπει να γίνει σαφές τον καθένα και την καθεμιά μας ότι τίποτα δεν χαρίζεται σε αυτή τη ζωή. Σε μια εποχή που η υποτίμηση της εργατικής μας δύναμης δεν έχει προηγούμενο, δικαιώματα και ελευθερίες έχουν χαθεί, ο αγώνας για βελτίωση του επιπέδου της ζωής μας είναι πιο επίκαιρος από ποτέ.

Αντί να διαλέξουμε τον ατομικό δρόμο αποδεχόμενοι την ήττα , καλούμαστε να βάλουμε ένα τέλος στην κοινωνική ειρήνη που Κράτος και αφεντικά θέλουν να επιβάλουν. Εμείς είμαστε αυτοί που θα πάρουμε τον αγώνα και την οργάνωση στα χέρια μας για να πάρουμε πίσω ό,τι μας ανήκει. Μισθοί, συντάξεις, ασφάλιση, σπουδές με βάση τις ανάγκες μας και όχι τα συμφέροντα του Κεφαλαίου, συνδικαλιστικά δικαιώματα και πολιτικές ελευθερίες είναι μερικά απ’ όσα μας στέρησαν όλα αυτά τα χρόνια και είμαστε αποφασισμένοι να τα διεκδικήσουμε ξανά, και ενόψει απεργίας και με αφορμή την επέτειο του Πολυτεχνείου.

Αντίσταση ή ζωή χωρίς αξιοπρέπεια;

Οργανώνουμε τον αγώνα μας γύρω από τις δικές μας ανάγκες και τα συμφέροντά της τάξης μας. Διεκδικήσουμε μια καλύτερη ζωή στο ύψος των αναγκών μας. Μέσα από τη Γενική Συνέλευση του Φοιτητικού Συλλόγου, προτείνουμε μαχητικές θέσεις αγώνα και διεκδίκησης, βάζοντας το Σύλλογο μας στο πλάι κάθε εργαζόμενου και εργαζόμενης που παλεύει για την επιβίωση του/της. Σε αυτό το πλαίσιο θεωρούμε επιτακτική ανάγκη τη συμμετοχή μας στη Γενική Απεργία της Πέμπτης. Είναι σημαντικό να δώσουμε δυναμικό παρόν στον αγώνα ως, ήδη και μελλοντικά πληττόμενοι/ες, ως σημερινοί και αυριανοί εργαζόμενοι, ενάντια στην εφαρμογή οποιουδήποτε αντεργατικού μέτρου ή/και Μνημονίου.

Προτείνουμε και απαιτούμε:

– Συμμετοχή του Φοιτητικού Συλλόγου στη Γενική Απεργία την Πέμπτη 12/11,10:30, στο Μουσείο.

– Κατάληψη της σχολής την Παρασκευή, Δευτέρα και Τρίτη και συμμετοχή του Φοιτητικού Συλλόγου στον τριήμερο εορτασμό για την επέτειο του Πολυτεχνείου, και στην πορεία στις 17/11.

– Ανοικτά σύνορα για ελεύθερη μετακίνηση προσφύγων και μεταναστών στην Ελλάδα και στην Ευρωπαϊκή Ένωση, με πλήρη εργασιακά και πολιτικά δικαιώματα. Να έχουν οι πρόσφυγες και οι μετανάστες/ριες την επιλογή προορισμού και όχι το Κεφάλαιο και τα Κράτη. Να γκρεμιστεί ο φράκτης του Έβρου.

ΣΤΕΦ, μάζα και αδράνεια.

Την προηγούμενη εβδομάδα ο Φοιτητικός Σύλλογος ΣΤΕΦ κλήθηκε να συνεδριάσει, την Τρίτη 3/11 σε Γενική Συνέλευση στο Αμφιθέατρο Χαντζηνικολάου, όπως είχε ήδη προαποφασιστεί από το Διοικητικό Συμβούλιο που προηγήθηκε. Ο Φοιτητικός μας Σύλλογος δε στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων καθώς ήταν από τις πλέον άμαζες γενικές συνελεύσεις που χαρακτηρίζουν τα τελευταία χρόνια τη δυναμικότητά του.

Αυτό οφείλεται στη στάση των αντιδραστικών δυνάμεων του Κεφαλαίου που στη σχολή αποτυπώνονται στο πρόσωπο της ΔΑΠ, η οποία προσπαθεί μανιωδώς να παρακωλύει τις κινηματικές συλλογικές διαδικασίες. Οφείλεται ωστόσο και στη στάση του Διοικητικού Συμβουλίου όταν αυτό δρα αντιπαραθετικά του συλλόγου, καθώς συμβαίνει να υποκαθιστά και πολλές φορές να αντικαθιστά τις κινηματικές συλλογικές διεργασίες που λαμβάνουν χώρο κατά τη διάρκεια των συνεδριάσεων του και των δράσεων, που μπορούν να προκύψουν από αυτές προς υπεράσπιση των ταξικών μας συμφερόντων.

Συνελεύσεις από εμάς για εμάς.

Είναι ξεκάθαρο ότι, με βάση τα τελευταία γεγονότα που διαδραματίστηκαν στη Γενική Συνέλευση της προηγούμενης εβδομάδας, ο τρόπος διεξαγωγής της δεν είναι αυτός που εμείς θεωρούμε επιθυμητό. Η λύση στα προβλήματα μας είναι η συλλογική οργάνωση και αντίσταση μας γύρω από τις υλικές μας ανάγκες και τα κοινά μας συμφέροντα ως καταπιεζόμενοι. Το μέσο για τη συλλογικοποίηση των αναγκών μας και των συμφερόντων μας είναι οι συλλογικές διαδικασίες του Φοιτητικού Συλλόγου, και ακριβώς γι’ αυτό κρίνουμε απαραίτητη την ανασυγκρότηση και την αναζωπύρωση τους.

Αυτές και ειδικότερα η Γενική Συνέλευση, η οποία είναι το ανώτατο όργανο του Φοιτητικού Συλλόγου και στην οποία είναι υπόλογο το ΔΣ, είναι το μέσο για τη συλλογικοποίηση της δράσης μας γύρω από τα ζητήματα που μας αφορούν. Είναι σαφές ότι το γραφειοκρατικό κομμάτι της απαρτίας δεν είναι αυτό που θα κρατήσει τον Φοιτητικό Σύλλογο από το να πάρει αγωνιστικές αποφάσεις, ειδικότερα σε μία περίοδο που τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε είναι πολυάριθμα και δεν επιδέχονται επίλυσης αν ο καθένας κι η καθεμία από εμας στραφεί στον ατομικό δρόμο.

Εργασία για νέους/ες με old school δικαιώματα, εποχής Μεσαίωνα.

Στα εντός της σχολής έρχονται να προστεθούν οι αντεργατικές πολιτικές που αντιμετωπίζουν ο νέος εργαζόμενος κι η νέα εργαζόμενη στον χώρο εργασίας τους. Η ευρύτερη επίθεση που έχει εξαπολυθεί στην Εργασία, τις ελευθερίες και τα κοινωνικά δικαιώματα, είναι εμφανής και παντου γύρω μας, αλλά έχει και συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Στο κομμάτι που αφορά τους νέους/ες εργαζόμενους/ες επικρατούν 5μηνα προγράμματα διόλου εύστοχα επονομαζόμενης «κοινωφελούς» εργασίας, τα προγράμματα τύπου Voucher, η επισφάλεια, αλλά και η ανασφάλιστη και «μαύρη» εργασία. Πρόκειται για ένα εργασιακό περιβάλλον, χωρίς τα στοιχειώδη συνδικαλιστικά δικαιώματα, αλλά με την άνευ προηγουμένου εργοδοτική αυθαιρεσία να επικρατεί και να διαιωνίζεται.

Στην ίδια ακριβώς ταξική θέση βρίσκονται οι πρόσφυγες και οι μετανάστες που ως αποτέλεσμα των μαζικών ροών του τελευταίου καιρού, προορίζονται ως φτηνό εργατικό δυναμικό δίχως δικαιώματα καθώς αντιμετωπίζονται εχθρικά από τα Κράτη της Ευρώπης. Ακριβώς όσο εχθρικά θα περίμενε κανείς να αντιμετωπιστεί ο εργάτης από τον ισχυρότατο καπιταλιστή, προκειμένου μέσω της διάνθισης του ρατσισμού και του φασισμού να επιχειρήσει να διασπάσει την ταξική ενότητα προς όφελος της κερδοφορίας του. Αυτή είναι η κατάσταση που επικρατεί στο σήμερα και πρόκειται να συναντήσουμε τελειώνοντας με τη σχολή μας, αν δεν μας είναι ήδη γνώριμη καθώς αρκετοί/ες από εμάς τη βιώνουμε καθημερινά στις δουλειές μας προκειμένου να καλύψουμε το κόστος φοίτησής μας.

40 ώρες για 400 ευρώ;

Επειδή ως εργαζόμενοι/ες, εντός ή εκτός παραγωγής, αντιλαμβανόμαστε την αναγκαιότητα να ενώσουμε τις φωνές μας και τη δράση μας με τον υπόλοιπο κόσμο της Εργασίας, θεωρούμε απαραίτητη την παρουσία μας στον δρόμο την ημέρα της Γενικής Απεργίας, στις 12 Νοέμβρη. Ως Γενική Απεργία ορίζεται η μαζική άρνηση εργατικών ομάδων να εκτελέσουν εργασία σε μια ολόκληρη περιοχή ή χώρα, ως μέσο άσκησης πίεσης των εργαζομένων προς τα αφεντικά ή προς το Κράτος. Είναι προφανές ότι μια τέτοια μέρα απεργούμε από τη δουλειά μας και στεκόμαστε δίπλα στους εργαζομένους των σχολών μας και όχι μόνο, που ασκούν το συνδικαλιστικό τους δικαίωμά στην απεργία. Ως ένδειξη ταξικής αλληλεγγύης είμαστε με τους εργαζόμενους, είμαστε οι εργαζόμενοι. Από τη Γενική Απεργία της Πέμπτης, μέχρι τη Γενική Απεργία Διαρκείας.

Αντίσταση ή ζωή χωρίς αξιοπρέπεια;

Παράλληλα με τα υπόλοιπα, τα προβλήματα που σχετίζονται με το κόστος φοίτησης (σίτιση, στέγαση και μεταφορές) επιμένουν να μη λύνονται ως δια μαγείας. Σε αυτά έρχεται να προστεθεί το γεγονός ότι το ΤΕΙ Πειραιά είναι ένα από τα πρώτα ιδρύματα που εφάρμοσαν με τεράστια επιτυχία μέρος του νόμου Διαμαντοπούλου. Οπότε πρόκειται για το ίδρυμα που εφάρμοσε αλυσίδες μαθημάτων ενώ ταυτόχρονα υπάρχει όριο δήλωσης ωρών ανά εξάμηνο, που σε συνδυασμό με το ν+2, καθιέρωσε την εντατικοποίηση στο πρόγραμμα σπουδών αλλά και συνολικά στη ζωή του/ης φοιτητή/ριας. Αυτή ακριβώς είναι η συνταγή για ένα πανεπιστήμιο που συμβάλει στην απονέκρωση διαδικασιών διεκδικήσεων και αντίστασης, που ασταμάτητα παράγει εργαζόμενους/ες πειθήνιους, προορισμένους για τις ανάγκες της αγοράς και του Κεφαλαίου.

Για όλους τους παραπάνω λόγους θεωρούμε ότι πρέπει να οργανωθούμε γύρω από τις ανάγκες μας και από τα συμφέροντα μας παρεμβαίνοντας μαζικά στη Γενική Συνέλευση την Τετάρτη 11/11 στις 13:00, στο Αμφιθέατρο Χατζηνικολάου, προκειμένου εν όψει των ημερών του Πολυτεχνείου και εφεξής ο σύλλογός μας να πάρει μαχητικές αποφάσεις και θέση αγώνα.

Όλοι/ες στη Γενική Συνέλευση της Τετάρτης.

Η ταξική αλληλεγγύη σε πρόσφυγες και μετανάστες/ριες

να τσακίσει την Ευρώπη φρούριο!

Από το καλοκαίρι έχουμε γίνει μάρτυρες μιας ιστορικής κίνησης ανθρώπων, προερχόμενοι από την ευρύτερη περιοχή της Συρίας, με προορισμό τα ευρωπαϊκά κράτη. Ιστορική για δύο λόγους, πρώτον, λόγο της τεράστιας έκτασης που έχουν τα μεταναστευτικά ρεύματα και δεύτερον, λόγο της δολοφονικής στάσης των αρμόδιων και επίσημων φορέων, όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση και τα ευρωπαϊκά κράτη. Το ελληνικό κράτος, ακολουθώντας και εφαρμόζοντας πιστά τις ρατσιστικές πολιτικές Ε.Ε και ΝΑΤΟ, έχει ασκήσει μία πλήρως αντιμεταναστευτική πολιτική, το οποίο φαίνεται ξεκάθαρα με την ανύψωση φράχτη στον Έβρο, το κλείσιμο των συνόρων του και τη παράλληλη αύξηση της φύλαξης τους, όπως με την χρήση του ιδιωτικού στρατού της frontex, που οδηγούν σε χιλιάδες πνιγμούς, καθότι η θαλάσσια μετακίνηση είναι η τελευταία τους ελπίδα. Σαν να μην έφταναν αυτά, όσοι καταφέρνουν να φτάσουν σε κάποιο μέρος της χώρας μας, έρχονται αντιμέτωποι με την παντελώς έλλειψη υποδομών και την απάνθρωπη μεταχείριση τους, καθώς το μόνο που προορίζεται για αυτούς είναι στρατόπεδα συγκέντρωσης και άθλια κέντρα κράτησης. Επίσης, πρέπει να θυμόμαστε ποιοι ευθύνονται για τον ξεριζωμό αυτών των ανθρώπων. Δεν είναι άλλοι από τα θεοκρατικά/αντιδραστικά καθεστώτα, αλλά και τις στρατιωτικές επεμβάσεις χωρών της δύσης, που έχουν οδηγήσει σε ατέρμονες πολεμικές συγκρούσεις στην περιοχή, εξυπηρετώντας ο καθένας τα δικά του συμφέροντα.

Την αδιαφορία του κράτους και την έλλειψη μεταναστευτικής πολιτικής και υποδομών, προσπαθεί να καλύψει η ελληνική κοινωνία. Από την πρώτη στιγμή που πρόσφυγες και μετανάστες ήρθαν στη χώρα μας, έχει πραγματοποιηθεί ένα τεράστιο κύμα δημιουργίας πρωτοβουλιών και δομών αλληλεγγύης σε όλη την Επικράτεια. Τέτοιες προσπάθειες είναι, η συλλογή ειδών πρώτης ανάγκης και τροφίμων, τόσο σε επίπεδο γειτονιάς, όσο και σε επίπεδο εργατικών σωματίων και φοιτητικών συλλόγων, αλλά και η προσπάθεια σίτισης και στέγασης μεταναστών και προσφύγων από συλλογικότητες και πρωτοβουλίες αλληλεγγύης.

Για την οριστική επίλυση του μεταναστευτικού και προσφυγικού ζητήματος πρέπει να ανατραπούν όλες οι αντιμεταναστευτικές πολιτικές της Ε.Ε και της ελληνικής κυβέρνησης. Στο πλαίσιο αυτό, θεωρούμε αναγκαίο το άμεσο γκρέμισμα του φράκτη του Έβρου και το άνοιγμα των συνόρων, για την ελεύθερη μετακίνηση προσφύγων και μεταναστών, με την παράλληλη κατάργηση του φασιστικού στρατού της frontex. Δωρεάν μετακίνηση στις χώρες επιλογής τους και όχι με βάση τις ανάγκες του Κεφαλαίου. Αλλά και σε νομικό επίπεδο να καταργηθούν οι συνθήκες Σένγκεν και Δουβλίνου (I, II) παραχωρώντας άσυλο, ταξιδιωτικά έγραφα και άδειες παραμονής για όσους το επιθυμούν.

Αντιλαμβανόμενοι τους πρόσφυγες και τους μετανάστες ως κομματι της τάξης μας, αλλά και εικόνα από το μέλλον μας, νιώθουμε την ανάγκη να εκφράσουμε την έμπρακτη ταξική μας αλληλεγγύη. Στην κατεύθυνση αυτή, αναλαμβάνουμε τη συλλογή ειδών πρώτης ανάγκης και τροφίμων, ώστε να χρησιμοποιηθούν για τις ανάγκες των προσφύγων. Καλούμε κάθε συμφοιτητή και συμφοιτήτριά να πλαισιώσει και να ενισχύσει αυτή την προσπάθεια.

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ

ΣΕ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ/ΡΙΕΣ

Το Ελευθεριακό Σχήμα είναι μια συλλογικότητα που δραστηριοποιείται στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής και κατά κύριο λόγο στους φοιτητικούς συλλόγους. Αντιλαμβανόμενοι/ες την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση που έχει επέλθει τα τελευταία χρόνια δημιουργώντας ένα πανεπιστήμιο προσαρμοσμένο στις ανάγκες του κεφαλαίου, αποφασίζουμε να οργανωθούμε βάση των κοινών μας αναγκών και συμφερόντων.

Αντιλαμβανόμαστε τον καπιταλισμό ως το βασικό παράγοντα συντήρησης των εξουσιαστικών σχέσεων, της ανισότητας και της αδικίας της υπάρχουσας ταξικής κοινωνίας. Το φοιτητικό σώμα ως υποσύνολο της κοινωνίας αυτής, παρουσιάζει εξίσου διαταξικά χαρακτηριστικά. Αναγνωρίζουμε, λοιπόν, το μεγαλύτερο μέρος των φοιτητών/ριών ως μέρος της εργατικής τάξης, αυτών δηλαδή που βιώνουν τον υλικό εξαναγκασμό της σχέσης εργασίας – κεφαλαίου. Για αυτό, θεωρούμε αναγκαίο να παλέψουμε ως αυριανοί/ες εργαζόμενοι/ες για τα συμφέροντα της τάξης μας.

Η σημερινή τριτοβάθμια εκπαίδευση, με τον τρόπο που αυτή είναι διαρθρωμένη, διαμορφώνει ένα κρατικό πανεπιστήμιο και όχι κοινωνικό, αλλά συνδιοικούμενο από επιχειρήσεις, προπαρασκευάζοντας ένα μοντέλο πειθήνιου αυριανού εργαζόμενου. Λειτουργεί, επίσης, ως ιδεολογικός μηχανισμός προάγοντας την αστική κουλτούρα ενώ παράλληλα εντείνει τους ταξικούς φραγμούς στο εσωτερικό του. Αναγνωρίζουμε λοιπόν ότι βρίσκεται μακριά από την ελευθεριακή παιδεία που εμείς οραματιζόμαστε.

Ως Ελευθεριακό Σχήμα, η παρέμβαση μας στο χώρο του πανεπιστημίου έχει διττό ρόλο καθώς αφορά τόσο την ελευθεριακή μας κουλτούρα όσο και την οικονομική πάλη.

Το υπάρχον καθεστώς γραφειοκρατικού συνδικαλισμού είναι ανεπαρκές καθώς δεν έχει ούτε την πρόθεση ούτε τη δυνατότητα να συγκρουστεί με τον εργοδοτικό και κρατικό συνδικαλισμό ή να πάρει θέσεις αγώνα. Συλλογικοποιούμαστε για ένα άλλο πανεπιστήμιο, που αντιτάσσεται στις υπάρχουσες κοινωνικές ανισότητες, στις σχέσεις εξουσίας και εκμετάλλευσης. Η ταξική αλληλεγγύη, η άμεση δράση και οι συλλογικές διαδικασίες είναι τα μέσα που θα μας δώσουν τη δυνατότητα να επανασυγκροτήσουμε ένα ταξικό φοιτητικό κίνημα κόντρα στη συντεχνιακή λογική, που θα έχει ως στόχο την υπεράσπιση παλαιότερων κεκτημένων αλλά και τη διεκδίκηση νέων όπως και την επανοικιοποίηση του πανεπιστημιακού χώρου προς εξυπηρέτηση των αναγκών μας. Η οργάνωση και η δράση μας έχει ως απώτερο σκοπό, μια κοινωνικά χειραφετημένη παιδεία, οραματιζόμενοι ένα ευρύτερο πλαίσιο αναδόμησης της κοινωνίας.

Ως ελευθεριακοί/ές προωθούμε και ζητήματα που κατά την γνώμη μας δεν έχουν ανοιχτεί στην κοινότητα του Πανεπιστημίου Δυτικής Αττικής και έχουν εξίσου σημαντικό χαρακτήρα με την οικονομική πάλη. Αντιμαχόμαστε κάθε είδος φυλετικού, σεξιστικού αλλά και οποιουδήποτε κοινωνικού διαχωρισμού που αναπαράγει την καταπίεση, όπως και νοοτροπίες ατομικισμού και καριερισμού που μας είναι σε κάθε περίπτωση εχθρικές. Θεωρούμε αναγκαίο σε κάθε αγώνα να προσδίδουμε αντιεραρχικά χαρακτηριστικά παλεύοντας ενάντια σε λογικές ανάθεσης ενώ προάγουμε την αλληλεγγύη, την ισότητα και την αυτοοργάνωση.

Οι αποφάσεις του σχήματος λαμβάνονται οριζόντια μέσω της τακτικής ανοικτής συνέλευσης των μελών του. Τη συνέλευση μπορεί να παρακολουθήσει οποιοσδήποτε ενδιαφέρεται, ως παρατηρητής, με προϋπόθεση να σέβεται τους κανόνες λειτουργίας του σχήματος και συμφωνεί με τις αρχές του.