Στο πλαίσιο της συνολικής αναδιάρθρωσης της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης που είχε ως αφετηρία τον νόμο Γαβρόγλου, είναι στα σκαριά διάφορες αλλαγές στον πανεπιστημιακό χάρτη που αφορούν συγχωνεύσεις ιδρυμάτων και διασπάσεις τμημάτων. Πρόκειται για ιδρύματα που ενίοτε δεν έχουν την παραμικρή σχέση ούτε καν γεωγραφικά και θυμίζουν την αντίστοιχη κατάσταση που επικρατούσε με το Σχέδιο «ΑΘΗΝΑ», παρά την προσπάθεια της κυβέρνησης και του Κράτους που σε επίπεδο λόγου επιδιώκουν να ωραιοποιήσουν την αναδιάρθρωση μιλώντας για «εξυγίανση», «αναβάθμιση» και «πανεπιστημιοποίηση». Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η ίδρυση του Πανεπιστημίου Δυτικής Αττικής με τη συγχώνευση των ΤΕΙ Πειραιά και Αθήνας, που ήδη εδώ και κάποιες μέρες συνεπάγεται περικοπές σε διδακτικό και διοικητικό προσωπικό, ενώ εδώ και σχεδόν ένα χρόνο το υπουργείο μας «καθησυχάζει» ότι δε θα υπάρξει καμία αλλαγή στα εργασιακά μας δικαιώματα, δηλαδή το παραμικρό όφελος από το νέο πτυχίο.
Ήδη δεν ανανεώθηκαν οι συμβάσεις στα 2/3 των εκτάκτων, δίχως να προκύπτει με ποιον τρόπο θα διδάσκεται το σύνολο των μαθημάτων από εδώ και πέρα. Όσο συνεχίζει να υπάρχει το καθεστώς υποχρηματοδότησης αναμένουμε αντίστοιχες περικοπές στο διοικητικό προσωπικό, στα μέλη ΕΔΙΠ και στα μέλη ΔΕΠ (φυσικά δε μιλάμε για αυτά που αποτελούν τη διοικούσα επιτροπή του νεοσύστατου ιδρύματος). Ενώ αυξάνεται κατακόρυφα ο αριθμός των εισακτέων σε κάθε τμήμα, χωρίς να συνυπολογίζεται απαραίτητα ο κόσμος που θα έρθει με μεταγραφή, με αποτέλεσμα να μην είναι σαφές με ποιον τρόπο θα προσαρμοστούν οι υπάρχουσες υποδομές (τα 3 αμφιθέατρα που βρίσκονται στον χώρο του πάλαι ποτέ ΤΕΙ Πειραιά), που θα στεγάζουν το σύνολο των μαθημάτων που μέχρι πρότινος γίνονταν σε εργαστηριακές αίθουσες των 25 ανθρώπων, με την ελπίδα ότι δε θα είμαστε για μια ακόμη φορά όρθιοι/ες ή στοιβαγμένοι/ες όπως τα προηγούμενα χρόνια.
Όσον αφορά τα προγράμματα σπουδών, η όποια «πανεπιστημιοποίηση» συνοψίζεται στον αμελητέο ή μηδενικό αριθμό εργαστηρίων που σημαίνει ότι πλέον δεν υφίσταται το κομμάτι της πρακτικής γνώσης του αντικειμένου, όταν -φυσικά- το γνωστικό αντικείμενο δεν είναι αποτέλεσμα μιας τυχαίας μείξης όπως, για παράδειγμα, το τμήμα Μηχανικών Βιομηχανικής Σχεδίασης και Παραγωγής (συγχώνευση αυτοματισμού, ενεργειακών, κλωστοϋφαντουργίας) που είναι ενδεικτικό της κατάστασης. Ακόμη, το πτυχίο του Πανεπιστημίου Δυτικής Αττικής, κατά το Κράτος, δεν το δικαιούνται οι φοιτητές/ριες που έχουν ολοκληρώσει τα ν+2 έτη σπουδών, οπότε αναγκάζονται να βρεθούν να έχουν στην κατοχή τους το πτυχίο ενός τμήματος και ενός ιδρύματος που δεν υπάρχει πια, δηλαδή που έχει μηδαμινή αξία ως διαπραγματευτικό χαρτί με τα αφεντικά για καλύτερους όρους δουλειάς. Επιπλέον, παρά το γεγονός πως θα συνεχίζουν τον προπτυχιακό κύκλο σπουδών της σχολής, θα παρακολουθούν τα μαθήματα του νέου προγράμματος ενώ οι βαθμολογίες θα αντιστοιχούν στα παλιά μαθήματα που υπήρχαν. Κοινώς, θα βαθμολογούνται σε ένα μάθημα που ποτέ τους δεν διδάχθηκαν και δεν θα φαίνεται κάπου το μάθημα που όντως διδάχθηκαν.
Στο σημείο που τίθεται το ζήτημα της φοιτητικής μέριμνας, η δημιουργία του νέου ιδρύματος μάλλον για το υπουργείο δε σημαίνει αυτονόητα και την ανέγερση νέων εστιών, ενώ μέχρι στιγμής υπουργείο και Ι.ΝΕ.ΔΙ.ΒΙ.Μ εκτίθενται, καθώς δεν έχουν προχωρήσει σε κάποιο σχόλιο γύρω από την αύξηση του αριθμού δικαιούχων για τα δωμάτια των παλιών εστιών του πολυτεχνείου (ΦΕΕΜΠ) στα οποία διαμένουν μέχρι στιγμής οι φοιτητές/ριες των ΤΕΙ Πειραιά και Αθήνας. Το ζήτημα των φοιτητικών παροχών παραμένει εξαιρετικά σημαντικό για τις καθημερινές ανάγκες του καθενός και της καθεμίας από εμάς, και ακριβώς γι’ αυτό όσο απαραίτητη είναι η ανέγερση νέων εστιών, άλλο τόσο σημαντική είναι η έγκαιρη καταβολή του στεγαστικού επιδόματος και η παροχή φοιτητικής ασφάλισης από το νέο ίδρυμα.
Καθώς τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε είναι κοινά, εξίσου κοινή οφείλει να είναι και η απάντησή μας. Να σταθούμε στο πλάι των έκτακτων καθηγητών που αγωνίζονται για προσλήψεις και σταθερή εργασία, γιατί δεν έχουμε τίποτα να χωρίσουμε με τους/τις εργαζόμενους/ες. Να απαιτήσουμε να αυξηθεί η κρατική χρηματοδότηση προκειμένου να καλύπτονται οι ανάγκες όλων μας. Απέναντι στην επίθεση στην εκπαίδευση, προτάσσουμε την αλληλεγγύη μεταξύ των καταπιεσμένων.
Οι συλλογικές διαδικασίες και η κοινή δράση,
να είναι η απάντησή μας σε όσα πηγαίνουν να μας επιβάλουν!
