ΣΤΕΦ, μάζα και αδράνεια.

Την προηγούμενη εβδομάδα ο Φοιτητικός Σύλλογος ΣΤΕΦ κλήθηκε να συνεδριάσει, την Τρίτη 3/11 σε Γενική Συνέλευση στο Αμφιθέατρο Χαντζηνικολάου, όπως είχε ήδη προαποφασιστεί από το Διοικητικό Συμβούλιο που προηγήθηκε. Ο Φοιτητικός μας Σύλλογος δε στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων καθώς ήταν από τις πλέον άμαζες γενικές συνελεύσεις που χαρακτηρίζουν τα τελευταία χρόνια τη δυναμικότητά του.

Αυτό οφείλεται στη στάση των αντιδραστικών δυνάμεων του Κεφαλαίου που στη σχολή αποτυπώνονται στο πρόσωπο της ΔΑΠ, η οποία προσπαθεί μανιωδώς να παρακωλύει τις κινηματικές συλλογικές διαδικασίες. Οφείλεται ωστόσο και στη στάση του Διοικητικού Συμβουλίου όταν αυτό δρα αντιπαραθετικά του συλλόγου, καθώς συμβαίνει να υποκαθιστά και πολλές φορές να αντικαθιστά τις κινηματικές συλλογικές διεργασίες που λαμβάνουν χώρο κατά τη διάρκεια των συνεδριάσεων του και των δράσεων, που μπορούν να προκύψουν από αυτές προς υπεράσπιση των ταξικών μας συμφερόντων.

Συνελεύσεις από εμάς για εμάς.

Είναι ξεκάθαρο ότι, με βάση τα τελευταία γεγονότα που διαδραματίστηκαν στη Γενική Συνέλευση της προηγούμενης εβδομάδας, ο τρόπος διεξαγωγής της δεν είναι αυτός που εμείς θεωρούμε επιθυμητό. Η λύση στα προβλήματα μας είναι η συλλογική οργάνωση και αντίσταση μας γύρω από τις υλικές μας ανάγκες και τα κοινά μας συμφέροντα ως καταπιεζόμενοι. Το μέσο για τη συλλογικοποίηση των αναγκών μας και των συμφερόντων μας είναι οι συλλογικές διαδικασίες του Φοιτητικού Συλλόγου, και ακριβώς γι’ αυτό κρίνουμε απαραίτητη την ανασυγκρότηση και την αναζωπύρωση τους.

Αυτές και ειδικότερα η Γενική Συνέλευση, η οποία είναι το ανώτατο όργανο του Φοιτητικού Συλλόγου και στην οποία είναι υπόλογο το ΔΣ, είναι το μέσο για τη συλλογικοποίηση της δράσης μας γύρω από τα ζητήματα που μας αφορούν. Είναι σαφές ότι το γραφειοκρατικό κομμάτι της απαρτίας δεν είναι αυτό που θα κρατήσει τον Φοιτητικό Σύλλογο από το να πάρει αγωνιστικές αποφάσεις, ειδικότερα σε μία περίοδο που τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε είναι πολυάριθμα και δεν επιδέχονται επίλυσης αν ο καθένας κι η καθεμία από εμας στραφεί στον ατομικό δρόμο.

Εργασία για νέους/ες με old school δικαιώματα, εποχής Μεσαίωνα.

Στα εντός της σχολής έρχονται να προστεθούν οι αντεργατικές πολιτικές που αντιμετωπίζουν ο νέος εργαζόμενος κι η νέα εργαζόμενη στον χώρο εργασίας τους. Η ευρύτερη επίθεση που έχει εξαπολυθεί στην Εργασία, τις ελευθερίες και τα κοινωνικά δικαιώματα, είναι εμφανής και παντου γύρω μας, αλλά έχει και συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Στο κομμάτι που αφορά τους νέους/ες εργαζόμενους/ες επικρατούν 5μηνα προγράμματα διόλου εύστοχα επονομαζόμενης «κοινωφελούς» εργασίας, τα προγράμματα τύπου Voucher, η επισφάλεια, αλλά και η ανασφάλιστη και «μαύρη» εργασία. Πρόκειται για ένα εργασιακό περιβάλλον, χωρίς τα στοιχειώδη συνδικαλιστικά δικαιώματα, αλλά με την άνευ προηγουμένου εργοδοτική αυθαιρεσία να επικρατεί και να διαιωνίζεται.

Στην ίδια ακριβώς ταξική θέση βρίσκονται οι πρόσφυγες και οι μετανάστες που ως αποτέλεσμα των μαζικών ροών του τελευταίου καιρού, προορίζονται ως φτηνό εργατικό δυναμικό δίχως δικαιώματα καθώς αντιμετωπίζονται εχθρικά από τα Κράτη της Ευρώπης. Ακριβώς όσο εχθρικά θα περίμενε κανείς να αντιμετωπιστεί ο εργάτης από τον ισχυρότατο καπιταλιστή, προκειμένου μέσω της διάνθισης του ρατσισμού και του φασισμού να επιχειρήσει να διασπάσει την ταξική ενότητα προς όφελος της κερδοφορίας του. Αυτή είναι η κατάσταση που επικρατεί στο σήμερα και πρόκειται να συναντήσουμε τελειώνοντας με τη σχολή μας, αν δεν μας είναι ήδη γνώριμη καθώς αρκετοί/ες από εμάς τη βιώνουμε καθημερινά στις δουλειές μας προκειμένου να καλύψουμε το κόστος φοίτησής μας.

40 ώρες για 400 ευρώ;

Επειδή ως εργαζόμενοι/ες, εντός ή εκτός παραγωγής, αντιλαμβανόμαστε την αναγκαιότητα να ενώσουμε τις φωνές μας και τη δράση μας με τον υπόλοιπο κόσμο της Εργασίας, θεωρούμε απαραίτητη την παρουσία μας στον δρόμο την ημέρα της Γενικής Απεργίας, στις 12 Νοέμβρη. Ως Γενική Απεργία ορίζεται η μαζική άρνηση εργατικών ομάδων να εκτελέσουν εργασία σε μια ολόκληρη περιοχή ή χώρα, ως μέσο άσκησης πίεσης των εργαζομένων προς τα αφεντικά ή προς το Κράτος. Είναι προφανές ότι μια τέτοια μέρα απεργούμε από τη δουλειά μας και στεκόμαστε δίπλα στους εργαζομένους των σχολών μας και όχι μόνο, που ασκούν το συνδικαλιστικό τους δικαίωμά στην απεργία. Ως ένδειξη ταξικής αλληλεγγύης είμαστε με τους εργαζόμενους, είμαστε οι εργαζόμενοι. Από τη Γενική Απεργία της Πέμπτης, μέχρι τη Γενική Απεργία Διαρκείας.

Αντίσταση ή ζωή χωρίς αξιοπρέπεια;

Παράλληλα με τα υπόλοιπα, τα προβλήματα που σχετίζονται με το κόστος φοίτησης (σίτιση, στέγαση και μεταφορές) επιμένουν να μη λύνονται ως δια μαγείας. Σε αυτά έρχεται να προστεθεί το γεγονός ότι το ΤΕΙ Πειραιά είναι ένα από τα πρώτα ιδρύματα που εφάρμοσαν με τεράστια επιτυχία μέρος του νόμου Διαμαντοπούλου. Οπότε πρόκειται για το ίδρυμα που εφάρμοσε αλυσίδες μαθημάτων ενώ ταυτόχρονα υπάρχει όριο δήλωσης ωρών ανά εξάμηνο, που σε συνδυασμό με το ν+2, καθιέρωσε την εντατικοποίηση στο πρόγραμμα σπουδών αλλά και συνολικά στη ζωή του/ης φοιτητή/ριας. Αυτή ακριβώς είναι η συνταγή για ένα πανεπιστήμιο που συμβάλει στην απονέκρωση διαδικασιών διεκδικήσεων και αντίστασης, που ασταμάτητα παράγει εργαζόμενους/ες πειθήνιους, προορισμένους για τις ανάγκες της αγοράς και του Κεφαλαίου.

Για όλους τους παραπάνω λόγους θεωρούμε ότι πρέπει να οργανωθούμε γύρω από τις ανάγκες μας και από τα συμφέροντα μας παρεμβαίνοντας μαζικά στη Γενική Συνέλευση την Τετάρτη 11/11 στις 13:00, στο Αμφιθέατρο Χατζηνικολάου, προκειμένου εν όψει των ημερών του Πολυτεχνείου και εφεξής ο σύλλογός μας να πάρει μαχητικές αποφάσεις και θέση αγώνα.

Όλοι/ες στη Γενική Συνέλευση της Τετάρτης.