Τα προβλήματα που αντιμετωπίζει κανείς/μία όταν σπουδάζει, σχετίζονται ως συνήθως με το κόστος φοίτησης (σίτιση, στέγαση και μεταφορές), και τα τελευταία χρόνια παραμένουν άλυτα. Σε αυτά προστίθεται το γεγονός ότι το ΤΕΙ Πειραιά είναι ένα από τα πρώτα ιδρύματα που εφάρμοσαν με παταγώδη «επιτυχία» μέρος του νόμου Διαμαντοπούλου. Πρόκειται για το ίδρυμα που εφαρμόζει αλυσίδες μαθημάτων ενώ ταυτόχρονα ισχύει το 35ωρο όριο δήλωσης ωρών ανά εξάμηνο, ενώ όμως με το πρόγραμμα σπουδών καθιερώνεται η εντατικοποίηση στη ζωή του κάθε φοιτητή και της κάθε φοιτήτριας. Αυτή ακριβώς είναι η συνταγή για ένα πανεπιστήμιο που έχει ως στόχο την πειθάρχηση των φοιτητών/ριών, όπως και των εργαζομένων σε αυτό, την απονέκρωση των συλλογικών διαδικασιών και διεκδικήσεων, με σκοπό την αδιάκοπη τροφοδότηση της κοινωνίας με εργαζόμενους/ες, για την εξυπηρέτηση των αναγκών του Κεφαλαίου.

40 ώρες για 400 ευρώ…

Με το κόστος φοίτησης να μετακυλίεται στις πλάτες (ή πιο συγκεκριμένα στην τσέπη) των φοιτητριών/των μεγάλο μέρος αυτών, καλείται να εργαστεί προκειμένου να αντεπεξέλθει αλλά και να επιβιώσει. Όσοι και όσες όντως καταφέρουμε να βρούμε κάποια δουλειά, με την ανεργία να κυριαρχεί, τότε αυτή θα είναι κακοπληρωμένη, ανασφάλιστη και φυσικά «μαύρη» αφού αυτές είναι οι μορφές εργασίας που συναντά κανείς/καμία σήμερα.

Σαν να μην ήταν αρκετή η επισφάλεια ή η ανεργία, το Κράτος αποφάσισε να μας δώσει μια υποτιθέμενη οικονομική «ανάσα», να προχωρήσει δηλαδή, στη δημιουργία προγραμμάτων εργασίας ορισμένου χρόνου όπως τα Voucher, αλλά και η μαθητεία όπως, φυσικά, προβλέπεται από το «Εθνικό Σχέδιο Δράσης για την Απασχόληση των Νέων». Πρόκειται για προγράμματα ανακύκλωσης ανέργων που στην πραγματικότητα προσφέρουν επισφαλή εργασία για λίγους μήνες έναντι εξευτελιστικών αμοιβών, σε μια προσπάθεια να καλύψουν «τρύπες» σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα.

Συμβίωση και συνύπαρξη ενάντια στο μίσος

Το τελευταίο διάστημα, ελάχιστες μέρες απ’ όταν ανακοινώθηκε ότι τα προσφυγόπουλα θα έχουν πρόσβαση  στην εκπαίδευση και στις σχολικές εγκαταστάσεις, σιχαμένοι ρατσιστές γονείς προσπάθησαν -σε ένα εθνικιστικό παραλήρημα μισανθρωπιάς και ξενοφοβίας–  να σμιλεύσουν ένα κλίμα εναντίον των παιδιών αυτών, αλλά και των προσφύγων συνολικά, όπως στην περίπτωση του Ωραιόκαστρου. Δεν πέτυχαν τον σκοπό τους, γιατί η κοινωνία απάντησε σθεναρά δείχνοντας πως δεν τους ανέχεται.

Για εμάς είναι ξεκάθαρο πως οι πρόσφυγες και οι μετανάστες/ριες, πόσο μάλλον τα παιδιά τους, είναι ευπρόσδεκτοι/α στα σχολεία και στις σχολές μας, όπως στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές, τις πλατείες και τα γήπεδα. Κανένας φασίστας δε θα αποκλείσει τα παιδιά από το παιχνίδι, την άθληση και τα γράμματα. Οι πρόσφυγες δεν ήταν ποτέ το πρόβλημα, αλλά τα άθλια κράτη και οι απάνθρωπες πολιτικές τους, η Ευρωπαϊκή Ένωση, η Ελλάδα και η Τουρκία και η ντροπιαστική συμφωνία τους. Καμία ανοχή λοιπόν, στις ρατσιστικές αντιπροσφυγικές πολιτικές των κρατών, καμία ανοχή σε όποιον «περήφανο πατριώτη» επιχειρήσει να εναντιωθεί στην εισροή των προσφύγων στην καθημερινή μας ζωή.

Και τώρα τι κάνουμε;

Ο Φοιτητικός Σύλλογος είναι το σύνολο των φοιτητών και φοιτητριών ανά σχολή (ΣΤΕΦ/ΣΔΟ). Ως υποσύνολο της κοινωνίας, ο σύλλογος είναι διαταξικός καθώς τον απαρτίζει κόσμος με διαφορετική ταξική προέλευση και θέση. Η Γενική Συνέλευση είναι το ανώτατο αποφασιστικό όργανο του συλλόγου. Συμμετέχει όποιος/α είναι μέλος, και είναι απαραίτητη καθώς διασφαλίζει την άμεση δράση με σκοπό την επίλυση των προβλημάτων που αφορούν τον κόσμο του συλλόγου. Ενάντια στις από τα πάνω αποφάσεις του διοικητικού συμβουλίου που βασίζεται στην όποια νομιμοποίηση του προσδίδει το πανηγύρι των φοιτητικών εκλογών, αντιπροτείνουμε τις μαζικές γενικές συνελεύσεις που όλοι και όλες συνδιαμορφώνουμε και συναποφασίζουμε δίχως ιεραρχίες και χωρίς γραφειοκρατίες.

Όπως γίνεται αντιληπτό, σε ένα διαταξικό σώμα, οι ανάγκες είναι διαφορετικές. Το δικό μας έργο λοιπόν, είναι να απομονώσουμε τις αντιδραστικές δυνάμεις που υπερασπίζονται τα αφεντικά και τα κέρδη τους μέσα στις σχολές μας. Με στόχο τη διεξαγωγή των γενικών συνελεύσεων σε μια ταξική κατεύθυνση, δρούμε μαζικά, ενάντια στις επιταγές Κράτους και Κεφαλαίου για περισσότερη φτώχεια και καταπίεση.

Στα προβλήματα που όλοι και όλες μας αντιμετωπίζουμε, προτάσσουμε τη συλλογική οργάνωση και αντίσταση, με επίκεντρο τις υλικές μας ανάγκες και τα κοινά μας συμφέροντα. Απέναντι στην καταπίεση που δεχόμαστε, προτάσσουμε την αλληλεγγύη μεταξύ των καταπιεσμένων.

Η αλληλεγγύη μας είναι αυτή που θα νικήσει!